Տպավորություն է, որ Սերժ Սարգսյանը մոռացել է, թե քանի անգամ է ստել։ Այսօր նա դատարանի դիմաց լրագրողների հետ զրույցում նշել է, թե բանակցային վիճակը կարող է փոխվել, եթե փոխվեն բանակցողները. նույնկերպ նա հասարակությանը վստահեցնում էր, որ ինքը չի առաջադրվելու վարչապետի պաշտոնի համար, բայց արդյունքում խաբեց ժողովրդին։

Սարգսյանը համաձայն է նախկին արտգործնախարար Վարդան Օսկանյանի հետ և կարծում է, որ նրա գլխավորությամբ մի խումբ դիվանագետներ կարող են փոխել բանակցային գործընթացը։ Այդուհանդերձ մերժված նախագահը մոռանում է, թե Օսկանյանն իր պաշտոնավարման 10 տարիների ընթացքում քանի հետաքրքիր 3 ամիսներ է ունեցել։ Սարգսյանը մոռանում է նաև թե Ռոբերտ Քոչարյանի հետ միասին ինչպիսի բանակցային տապալումներ են ունեցել։

 Նախ Ռոբերտ Քոչարյանը հանում է Լեռնային Ղարաբաղը բանակցային գործընթացից, որի պատճառների մասին, հենց ինքն է վկայել  2004-թվականի ապրիլի 3-ին «Գոլոս Արմենիի» թերթի հարցերին պատասխանելիս։ Մեջբերում եմ․ «Տպավորություն է ստեղծվել, որ Հայաստանը պատրաստ է կարգավորման ցանկացած  ձևի, բայց խնդիրը Ղարաբաղն է, ավելի ճիշտ ԼՂ ղեկավարությունը: Հարց էր առաջանում՝ մի՞թե Հայաստանն ի վիճակի չէ իրենից Ղարաբաղի ակնհայտ կախվածության պայմաններում ճնշում գործադրել և ստիպել համաձայնել այս կամ այն դիրքորոշման հետ: Ես առաջարկել եմ փոխել այդ տեսակետը և փորձել ՀՀ ռեսուրսն օգտագործել հիմնախնդրի կարգավորման վերաբերյալ սեփական մոտեցումները մշակելու համար: Այսինքն՝ մենք ոչ թե համաձայն ենք կարգավորման ցանկացած ձևի, որին կհամաձայնի ԼՂ-ն, այլ մենք ունենք սեփական դիրքորոշում և  պատրաստ ենք այն պնդել: Իմ ընտրվելուց հետո ես այդպես էլ  արեցի»:

 Բայց ԼՂ-ին բանակցություններից դուրս թողնելով պատմությունը չի ավարտվում, 1998-1999 թվականներին, երբ բանակցային սեղանին հայտնվեց տարածքների փոխանակում հայեցակարգը, ըստ որի՝ Հայաստանն իր տարածքից մի մաս պետք է տա Ադրբեջանին՝ ԼՂ-ն ստանալու համար: Եթե քո տարածքից մի մաս պետք է տաս, որ ստանաս Ղարաբաղը, արդյոք չի՞ նշանակում, որ Ղարաբաղը  ճանաչում ես որպես Ադրբեջան, իսկ սեփական տարածքդ հանում սակարկության։
 
Իսկ արդեն Սերժ Սարգսյանի նախագահության տարիներին՝ 2016-ի հունվարին, համանախագահները ի դեմս ՌԴ ԱԳ նախարարի, ներկայացնում են կարգավորման նորացված առաջարկ, որտեղ Հայաստանին միջնորդների կողմից ասվում է, որ լավ կլինի հրաժարվել միջանկյալ կարգավիճակ հաղորդելու ակնկալիքից: Հայկական կողմը մերժում է սա ու դրանից ընդամենը 2,5 ամիս անց սկսվում է 2016-ի քառօրյա պատերազմը, որն ավարտվում է հայկական կողմի համար 700-800 հա տարածքի կորստով և բանավոր ձեռք բերված հրադադարով։ 
 
Իսկ 2018 թվականին Սերժ Սարգսյանը Ազգային ժողովի ամբիոնից հայտարարում է, որ բանակցությունները լավատեսություն չեն ներշնչում, և դրանք մտել են փակուղի։
 
Երբ լսում ենք նախկին նախագահների  մեկնաբանությունները իրենց թողած բանակցային «հիանալի» գործընթացների մասին, ակամայից առաջանում է  մեկ հարց․ եթե այդքան լավն էին ձեր բանակցությունները, ապա ինչո՞ւ չկարողացաք ավելի քան 20 տարում լուծել Լեռնային Ղարաբաղի  հարցը։

Դավիթ Լևոնյան

 

Աղբյուր՝ civic.am