այդ իմաստով, ցավալի խորհրդանշականությամբ էլ Հենրի Քիսինջերը կյանքից հեռանում է մի ժամանակաշրջանում, երբ ըստ էության հեռանում, կամ հեռացել է նաեւ հենց այն դարաշրջանը, որի խոսուն խորհրդանիշներից մեկն էր ամերիկացի հռչակավոր դիվանագետը:

Այդ դարաշրջանն ամենեւին էլ իդեալական կամ երանելի չէր, առավել եւս, որ այդպիսին չի լինում համաշխարհային պատմության եւ միջազգային հարաբերությունների թերեւս ոչ մի ժանանակաշրջան, բայց միեւնույն ժամանակ այն աչքի էր ընկնում խաղի կանոնների հստակությամբ եւ համաչափությամբ, հավասարակշռվածությամբ, որն անշուշտ ժամանակաշրջանի դիվանագիտական մտքի եւ ներուժի շնորհքն էր, իսկ Քիսինտջերը այդ տիրույթում գագաթներից էր՝ անխոս: Նա ընդհուպ իր մեկդարյա կյանքի մայրամուտ՝ աշխատում էր, զբաղվում թե տեսական, թե պրակտիկ գործունեությամբ եւ փորձում նպաստել համաշխարհային կարգի վերափոխման ներկայիս խելացնոր թվացող ընթացքի եւ դիմակայության կառավարելիությանը նպաստելու ուղղությամբ, համաշխարհային կարգի վերափոխումը համաշխարհային աղետի հեռանկարից զերծ պահելու ուղղությամբ: