Ներկայացնում ենք հարցազրույց ազատամարտիկ, ԵԿՄ անդամ Ռոմիկ Մխիթարյանի հետ:

 

 

- Նախ ասեմ, որ շատ ծանր եմ տանում, շա՛տ, որովհետև իմ կյանքի 34 տարին նվիրել եմ Արցախին, ազատագրական պայքարին և նույնիսկ վատ երազում չէի կարող պատկերացնել, որ նման բան կարող է լինել: Իհարկե, տեսնում էինք, որ դեպի ինչ-որ վատ բանի է գնում, և արդեն երրորդ տասնամյակն էր, որ Արցախի խնդիրը, մեր «բարեկամների» հույսին թողած, մտածում էինք, որ նրանք կլուծեն, մենք էլ նստենք հարստանանք, բանակ թալանենք և այլն, և այլն... Էս ամեն ինչը բերեց, հասցրեց էս օրվան, և, իհարկե, վերջին օրերին կատարված այդ աննախադեպ դավաճանությունը:

 

 

- Այո, դա նկատի ունեմ, և կատարվեց այն, ինչի նախադեպը թերևս ունեցել էինք 100 տարի առաջ, երբ նույն կերպ հանձնվեց Կարսը: Դրա հետ մեկտեղ ես ամեն տեղ էլ ասում եմ՝ հաշիվը դեռ 1:1 է՝ ոչ-ոքի:

 

 

- Իհարկե, ունենք, ուղղակի խելացի է պետք լինել, և գոնե հիմա մեր քայլերը պիտի գցենք քաղաքակիրթ աշխարհի հետ:

 

 

- Թե՛ Արցախի ճակատագրի, թե՛ մեր այս բոլոր դժվարությունների հիմքը ստեղծվեց 1999 թվականի հոկտեմբերի 27-ին, որովհետև սպարապետ Վազգեն Սարգսյանը, Կարեն Դեմիրճյանը միասին ճիշտ, ուժեղ բանակով և ուժեղ տնտեսությամբ պետության ճանապարհն էին բռնել. բանակը կար, մնում էր զարգացնել, արդիականացնել, ինչը որ սկսվել էր, բայց, ցավոք, եղավ այն, ինչ եղավ. մենք սպարապետասպան ժողովուրդ ենք (խորը հոգոց է հանում): Բոլորս էլ շատ լավ հասկանում էինք, թե ինչ ուժեր էին խառնված, անկախ նրանից, թե ձգձգվող դատավարությունները կամ քննություններն ուր են տանում, ինչ են որոշում:

 

 

- Որ օրը վերջնական բացահայտվեց «Հոկտեմբերի 27»-ը, ես համոզված եմ, որ այդ օրվանից մենք սկսելու ենք լինել այ այդ ուժեղ, ազատ, անկախ պետությունը: «Հոկտեմբերի 27»-ը խանգարում է, ոսկորի պես կանգնած է մեր կոկորդին:

 

 

- Ես հավատում եմ, որ բացահայտվել է, բայց ժամանակ է պետք, ու այդ ազդեցությունների տակից դուրս գալ է պետք վերջնական: Համոզված եմ, որ դա շատ արագ լինելու է:

 

 

- Վերջերս չգիտեմ ով էր այդ մասին խոսել, բայց, կարծում եմ, որ անպայման պետք է օրենք ընդունվի, որ «Եռաբլուր»-ում ընդհանրապես ոչ մի քաղաքական ելույթ, ոչ մի քաղաքական արտահայտություն չհնչի, որովհետև իրոք այսօր «Եռաբլուր»-ը փորձում են գերքաղաքականացնել, օգտագործել ինչ-որ մեկի կամ կուսակցության ու ուժերի դեմ... «Եռաբլուր»-ը մեր սրբավայրն է, «Եռաբլուր»-ում իմ ձեռքերով է առաջին զոհը հողին հանձնվել, դա մեր ջոկատի այն տղաներն են, որոնք 1990 թվականի մայիսի 27-ին Կայարանում ռուսների ձեռքով սպանվեցին: «Եռաբլուր»-ն ինձ համար մի ուրիշ աշխարհ է, «Եռաբլուր»-ում իմ եղբայրն է ամփոփված, իմ եղբայրներն են, իմ սպարապետն է, ապրիլյանի իմ տղերքն են, 44-օրյայի իմ տղերքը, և բառ էլ չեմ գտնում, թե ինչպես անվանել այն մարդկանց, ովքեր փորձում են քաղաքականացնել «Եռաբլուր»-ը:

 

 

- Մինչև 44-օրյան այլ զգացողություն էր, այլ կերպ էի մտնում «Եռաբլուր», ամեն դեպքում՝ գլուխս բարձր, որովհետև մեղավոր չէի զգում ինձ այդ տղերքի առջև... Գնում եմ իմ եղբոր հետ նստում, սպարապետի հետ էլ, էդ 44-օրյայի երեխեքի հետ էլ եմ խոսում, անընդհատ ներողություն եմ խնդրում, բոլորիս տեղն եմ ներողություն խնդրում, շատ դժվար է, շատ ծանր:

 

Պարտքի ու պարտավորության զգացումն է շատացել, այդ ուժն եմ ստանում նրանցից և պարտավորություն հերթական անգամ վերցնում ինձ վրա: Ես, իմ ընկերները՝ ահել, թե ջահել, անելիք ունենք, այս պահին սահման ունենք պահելու, վաղը՝ պետք լինի, Աստված մի արասցե, բայց պատերազմ լինի, կպատերազմենք, այս անգամ ուրիշ ձև՝ հա՛մ մեր տեղը, հա՛մ նրանց, հա՛մ էլ՝ գալիք սերնդի:

 

 

- Այսօր Արևմուտքն է զսպում Ադրբեջանին չգնալ հարցի ռազմական լուծման, դա միանշանակ է, և մենք ուղղակի այս ժամանակահատվածը պիտի ճիշտ օգտագործենք՝ ռազմական բալանսը վերականգնենք, ժամանակակից սպառազինությամբ համալրենք մեր բանակը, և դրանով խնդիրը լուծվելու է՝ զսպելու է Ադրբեջանին: Այնուամենայնիվ, եթե պատերազմ լինի, դա մեր ազգի համար լինելու է նոր Սարդարապատ. ազգովի պիտի ոտքի կանգնենք:

 

 

- 2020 թվականի պատերազմից հետո բարոյահոգեբանական վիճակը, իհարկե, շատ ծանր էր, շատ, բայց մենք՝ երկրապահներս և ազատամարտիկներս, տեսել էինք մեր փառահեղ հաղթանակները, պարտություններ էլ էինք տեսել, ավելի կոփված էինք հոգեպես, և այդ կորտված վիճակից կարողացանք և՛ մենք դուրս գալ, և՛ մեր երեխեքին (զինվորներին ես երեխեք եմ ասում) հանել: Երբ դու ամուր կանգնում ես սահմանին, զինվորն էլ է արդեն իրեն ապահով զգում: Շատ լավ է հիմա մթնոլորտը բանակում. և՛ կանոնավոր բանակը, և՛ երկրապահը, վճռականությամբ լցված, կատարում են իրենց ծառայությունը:

 

 

Աղբյուր՝ armtimes.com