Տելեգրամ ալիքներով տարածվել է տեղեկատվություն, որ օգոստոսի 31-ին հրաժարական կտա Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանը: Արցախի նախագահի նստավայրը առայժմ տեղեկությունները չի հաստատում և չի հերքում: Արցախի նախագահի հրաժարականի թեման, որ շաբաթներ շարունակ ներքաղաքական կրքերի թեմա էր Արցախում և մասնակիորեն նաև Հայաստանում, օրերս Արցախում տեղի ունեցած գիշերային մեծ հավաքից հետո ըստ էության պաշտոնականացվեց: Արայիկ Հարությունյանը Արցախի խորհրդարանում, նաև նախկին նախագահներ Սահակյանի և Ղուկասյանի մասնակցությամբ տեղի ունեցած նիստից հետո հայտարարեց, որ քննարկվել է իր հրաժարականի հարցն ու «վաղը, մյուս օրը» ավելի նեղ կազմով կքննարկեն վերջնական որոշումը:

 

Այլ կերպ ասած, Արայիկ Հարությունյանը դեռևս երկու օր առաջ ըստ էության պաշտոնականացրեց իր հրաժարականի թեման, և այդ համատեքստում այլևս որևէ կերպ անսպասելի լինել չի կարող հնարավոր հրաժարականը: Այդ առնչությամբ գլխավոր հարցն այն է, թե ինչ խնդիր է լուծվելու դրանով կամ ինչ խնդիր կարող է լուծել դա: Արցախի կառավարումը կդառնա ավելի էֆեկտի՞վ, Արայիկ Հարությունյա՞նն էր խանգարում ավելի էֆեկտիվ կառավարմանն ու քաղաքական առավել արդյունավետ լուծումներ գտնելունն, առկա մարտահրավերներին առավել ամուր դիմակայելուն և միաժամանակ քաղաքական-դիվանագիտական ճկունությանը, թե՞ պարզապես տեղի է ունենում Արցախում իշխանության վերադասավորում, որը կարող է պարունակել նաև ընդհուպ Հայաստանի ներքաղաքական իրավիճակին ու զարգացումներին առնչվող հաշվարկներ:

 

Այդ հարցերի պատասխաններն առավել շոշափելի կդառնան ժամանակի ընթացքում, եթե իհարկե իրականություն դառնան Արցախի նախագահի հրաժարականի մասին տեղեկությունները: Սրան զուգահեռ, հնչում են մտահոգություններ, որ Արցախի նախագահի հրաժարականը կարող է փլուզել Արցախի պետական ինստիտուտները: Սա թերևս ավելի շուտ տեսական մտահոգություն է, քանի որ պրակտիկ իմաստով կարող են լինել մի շարք լուծումներ, և, եթե Արցախի պետական ինստիտուտների ճակատագիրը կախված է ընդամենը մեկ մարդու հրաժարական տալլ-չտալուց, դա արդեն մեղմ ասած նշանակում է այդ ինստիիտուտների չգոյություն: Ինստիոտւցիոնալ էությունը հենց այն է, որ այն իրավիճակը առավելագույնս ազատում է անձերից կախվածությունից: Եվ առավել ևս անթույլատրելի է այնպիսի իրավիճակում, որում Արցախն է, թե պետականության ինստիտուցիոնալ կառուցվածքը, թե հետագա կենսագործունեությունը կապել մեկ մարդու պաշտոնավարման հետ, ով էլ լինի այդ մարդը: Ավելին, բարդ իրավիճակներում փոփոխությունները միանգամայն կարող են լինել նաև խնդիրների լուծման գործընթացների մաս, եթե իհարկե դրանք պարունակում են հենց դրանց միտված, այլ ոչ լոկ անձնական կամ խմբային հաշվարկներ: Գլխավոր հարցն ըստ այդմ այն է, թե նախագահի հրաժարականը ինչ է փոխելու Արցախում, որքանով է բարձրացնելու Արցախի դիմադրունակությունը, ճկունությունը, կառավարման արդյունավետությունը:

 

Աղբյուր՝ 1in.am