Արցախը պաշարած և մարդասիրական աղետի շեմին հասցրած Ադրբեջանը Լաչինի միջանցքի մուտքի մոտ արգելափակելով Հայաստանից առաքվող մարդասիրական օգնությունը, ոչ միայն որևէ կերպ չի փորձում մեղմել իրավիճակը և գնալ փոխզիջման, այլ դրսևորում է առավել հանդուգն ու ցինիկ, լկտի վարքագիծ: Մասնավորապես, այսօր Ադրբեջանի սահմանապահները Լաչինի միջանցքի ադրբեջանական անցակետից առեւանգել են Կարմիր Խաչի հովանու ներքո անցնող Արցախի քաղաքացի, 68-ամյա Վագիֆ Խաչատրյանին: Նույնիսկ որեւէ կերպ էական չէ, թե իր քայլին ինչ բացատրություն կմոգոնի Բաքուն: Ինքնին փաստը հուշում է, որ իրավիճակի ծանրանալու հետ մեկտեղ, Բաքուն առավել է լկտիանում իր գործողություններում, ու դա տեղի է ունենում միջազգային դերակատարների աչքի առաջ, դա տեղի է ունենում Կարմիր Խաչի հովանու ներքո գտնվող քաղաքացու նկատմամբ:
Սա չի կարող այլ բացատրություն ունենալ քան այն, որ Ադրբեջանն օգտվում է անպատժելիությունից և ընդլայնում Արցախի ժողովրդի հանդեպ ահաբեկության ծավալն ու բնույթը, արդեն թիրախավորելով նաև Կարմիր Խաչի ուղեկցությամբ անցնող քաղաքացիներին: Իսկ միջազգային դերակատարները լուռ են, համենայն դեպս առ այսօր: Նրանք արտահայտում են մտահոգություններ, սակայն այլեւս որեւէ մեկի համար չկա կասկած, որ այդ մտահոգությունները որևէ կապ չունեն իրական քաղաքական գետնի վրա առկա տրամադրությունների հետ, այլապես Բաքուն չունի այն կշիռն ու համարձակությունը, որ անտեսի միջազգային ազդեցիկ դերակատարների ու կառույցների բարձրաձայնած մտահոգություններն ու հորդորները: Հետեւաբար, առաջանում է հարց, ինչ անել միջազգային դերակատարների դիրքորոշումները փոխելու համար: Այդ հարցն ունի պարզ եւ բարդ պատասխաններ, կամ պատասխանի պարզ եւ բարդ բաժիններ: Մի կողմից, պետք է հետեւողական ու տքնաջան աշխատել միջազգային հանրությանը, միջազգային քաղաքական դերակատարներին փաստախեղդ ու փաստարկախեղդ անելու ուղղությամբ, ցույց տալով, որ Ադրբեջանը գործում է հակամարդկային, հակաքաղաքակրթական տրամաբանությամբ և խախտում բոլոր միջազգային իրավական ու մարդասիրական նորմերը:
Մյուս կողմից, միթե՞ միջազգային դերակատարների համար ներկայումս այդ հանգամանքը պարզ չէ, միթե՞ նրանց դեռ պետք է համոզել: Հազիվ թե: Նրանց թերեւս պետք է համոզել արդեն քաղաքական նպատակահարմարության ու շահերի տեսանկյունից: Այսինքն, փաստերի ու փաստարկների խնդիր թերեւս չկա, կամ այն մեծ չէ, սուր չէ, այն բավարարելի է ընթացիկ աշխատանքի շարունակությամբ, ինչի վկայությունը Հաագայի դատարանի վճիռներն են, ՄԻԵԴ վճիռները: Այլ հարց է, որ դրանք միշտ մնում են թղթի վրա, եթե «ներդաշնակված» չեն արդեն քաղաքական նպատակահարմարությունների ու հետաքրքրությունների հետ, որ ունեն այն երկրները, որոնք կարող են քայլեր ձեռնարկել այդօրինակ վճիռներն ի կատար ածելու ուղղությամբ: Եվ այստեղ է ամենաբարդը, պատասխանի բարդ կողմը, որովհետեւ, Բաքուն այսօր հենց այդ կողմում է խաղում, օգտվում է այդ կողմում եղած հանգամանքներից, մասնավորապես Արեւմուտք-Ռուսաստան դիմակայությունից, այդ համատեքստում ռուս-թուրքական հարաբերության, այլ համաշխարհային ու ռեգիոնալ այլ ուժային կենտրոնների միջեւ բազմաշերտ եւ հակասական հարաբերություններից, այլ կերպ ասած՝ համաշխարհային պատերազմից: Ինչ անել այստեղ, սա իսկապես շատ բարդ ու վճռորոշ խնդիր է, եւ այստեղ թերեւս մենք պետք է հասկանանք մի պարզ բան, որ այդ խնդիրը լուծելը կամ գոնե շատ, թթե քիչ արդյունավետությամբ սպասարկելը մեզանից պահանջելու է ջանքի հավաքականություն: Ընդգծեմ, սա չի նշանակում միատարություն, բայց պետք է փոխըմբռնում ենթադրող, համակարգված հավաքականություն:
Աղբյուր՝ 1in.am
Նմանատիպ Լուրեր
