Փաստացի առաջին անգամ, այս յոթ ամիսների ընթացքում, ինչ Բաքուն պաշարել է Արցախը, Երևանը կասկածի տակ է դնում բանակցության հետագա նպատակահարմարությունը: Դա չի հնչում ուղիղ, սակայն ակնարկը բավականին թափանցիկ է: Թափանցիկ է, ու միևնույն ժամանակ միանգամայն տրամաբանական: Ադրբեջանը բանակցում է 120 հազար արցախցու պատանդ վերցրած: Այդ պայմաններում չի կարող լինել հուսալի և հավասարակշռված բանակցային միջավայր, հետևաբար՝ դա չի կարող բերել հավասարակշռված արդյունքի, ըստ այդմ նաև խաղաղության տանող կառուցողական ընթացքի:

 

Արարատ Միրզոյանը հայտարարել է, որ Հայաստանը շարունակում է լինել կառուցողական, բանակցության պատրաստ: Երևանի այդ պատրաստակամությունն էլ կարևոր է, սակայն, մի բան է բանակցային կառուցողականությունն ու պատրաստակամությունը, մեկ այլ բան բանակցային շանտաժին տրվելու պատրաստակամությունը: Արարատ Միրզոյանի հայտարարության տողատակում նշմարվում է թերևս այն, որ Հայաստանը չի տրվի բանակցային շանտաժին, որովհետև դա կարող է լինել անվերջ մի գործընթաց, որը այսպես կոչված բանակցային ճանապարհի փոխարեն լինի ճանապարհ դեպի ճահիճ, որը քաշելու է թե Արցախը, թե Հայաստանը: Ընդ որում, տպավորությունը, թե անգամ այդօրինակ բանակցությունը կլինի ավելի լավ, քան դրա բացակայության պայմաններում առաջանալիք լարվածությունն ու ընդհուպ նոր ռազմական ագրեսիան, թերևս զգալիորեն խաբուսիկ է, որովհետև ճահճի մեջ ներքաշելով Հայաստանն ու Արցախը, Ադրբեջանը պարզապես ստեղծելու է հենց ագրեսիայի «հողը»: Հատկանշական է նաև, որ Երևանի ակնարկը հնչում է Հայաստանի արտգործնախարար Միրզոյանի Իրան կատարած այցից և Իրանի արտաքին գործերի նախարարի ու նախագահի հետ հանդիպումներից հետո, որոնք անմիջապես նախորդել էին մոսկովյան հանդիպմանը:

 

Աղբյուր՝ 1in.am