Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը իր կազմակերպած միջազգային մեդիաժողովի մասնակիցների հետ հանդիպմանը հայտարարել է, թե Մինսկի խմբի համանախագահության վերականգնումը անիրատեսական է և Ադրբեջանի համար անընդունելի: Ըստ Ալիևի, Բաքուն երբեք չի համաձայնի «կոտրած ծաղկամանը» վերականգնելուն, միաժամանակ ավելացնելով, թե իրենց հասնում են ինչ-որ խոսակցություններ այդ ուղղությամբ հնարավոր քննարկումների մասին: Թե հատկապես ինչ խոսակցություններ են հասնում Ալիեւին, նա չի մանրամասնում, սակայն հանգամանքը, որ նա բարձրաձայնում է այդ մասին ու հանգամանալից անդրադառնում Մինսկի խմբի համանախագահության հարցին, վկայում է, որ նրա սիրտն այսպես ասած «դող» է: Հարցն այն չէ, որ վաղը կամ մեկ ամիս անց կարող է լինել Մինսկի խմբի համանախագահության վերածնունդ:

 

Եվ այստեղ հարցն ամենևին էլ կոնկրետ համանախագահության ձևաչափը չէ: Տվյալ պարագայում խնդիրը «փիլիսոփայությունն» է, որ կարող է ձեւավորվել հայ-ադրբեջանական հակամարտության շուրջ ծավալվող միջազգային շահերի և դրանց կրողների միջեւ: Այլ կերպ ասած, ինչպես նկատել էի նախորդ հոդվածներից մեկում՝ դարձյալ միասին, համատեղ աշխատելու փիլիսոփայությունը, թեկուզ տարբեր պատկերացումների և կարծիքների շրջանակում, բայց համատեղ աշխատելու և իրավիճակը համատեղ կառավարելու ռեժիմում: Դա կարող է զարգանալ և բերել բոոլորովին այլ ձեւաչափերի կազմավորկան, համանախագահության վերակազմավորման, սակայն բուն հարցն այստեղ այն է, որ տարբեր շահերի կրողները կարող են գալ այդ ամենի շուրջ համատեղ աշխատանքի տրամաբանության:

 

Իսկ դա էապես նվազեցնելու է Ալիևի լողի հանարավորությունը, և այդ իսկ պատճառով է նրա մոտ «դող»: Անշուշտ, այդ գործընթացների կիզակետը կարող է լինել Ուկրաինան, որտեղ իրավիճակը շարունակում է թեժանալ, սակայն որի շուրջ նաեւ ավելի ու ավելի հաճախ են շրջանառվում կրակի դադարեցման հեռանկարին առնչվող տրամադրություններ: Ալիևը, որն օրերս 7 միլիոն դոլարի մարդասիրական օգնություն էր հատկացնում Ուկրաինային, միաժամանակ շեշտում, թե Մոսկվայի ու Բաքվի միջև դաշնակցային հռչակագիրը գործում է և հարաբերությունը զարգանում դրան համաձայն, անկասկած լավ է տիրապետում միջազգային տրամադրություններին: Իսկ Մոսկվայի հետ հռչակագիրը ստորագրվել է Ուկրաինայի հանդեպ ռազմական գործողությունից ընդամենը երկու օր առաջ, այսինքն, դա եղել է փաստացի Արեւմուտքի դեմ պատերազմի դուրս գալուց առաջ ՌԴ նախագահի ստորագրած վերջին միջազգային փաստաթուղթը՝ եւ դա Իլհամ Ալիևի հետ: Ինչպես ասում են՝ ոչ ոք չի մոռացվել, ոչինչ չի մոռացվում: Եվ չի մոռացվել ու առավել եւս չի չեղարկվել Մինսկի խմբի համանախագահության մասին որոշումը, ու անգամ Ալիևը չի կարողանում ու չի կարող մոռանալ դա, որովհետև նրա հիշողությունը չէ, որ պայմանավորում է միջազգային հարաբերություններ, այլ այդ հարաբերությունների ընթացքն ու տրամաբանությունն է Ալիևի հիշողություն ձևավորողը:

 

Աղբյուր՝ 1in.am