1918 թվականի հուլիսի 3-ի լույս 4-ի գիշերը Եկատերինբուրգի Իպատիևների տանը գնդակահարվեց Ռուսաստանի վերջին կայսր Նիկոլայ II-ը ընտանիքի և շքախմբի հետ միասին։

 

Կայսերական ընտանիքը Նիկոլայ II-ի հրաժարականից հետո 1917 թվականի օգոստոսին ուղարկվեց Տոբոլսկ։ Բոլշևիկներն իշխանության գալուց հետո ավելի սուր սկսեցին զգալ վերջին կայսրի ճակատագրի հանգուցալուծման հարցը։ 1918 թվականի գարնանը որոշում է կայացվել՝ Նիկոլայ Ալեքսանդրովիչին և նրա ընտանիքին տեղափոխել Եկատերինբուրգ։ 1918 թվականի ապրիլի 30-ին գնացքը թագավորական ընտանիքի հետ ժամանեց Ուրալի մայրաքաղաք։ Երկաթուղային կայարանից նրանց մեքենաներով ուղեկցել են Իպատիևի տուն։ Ուղեկցում էր բեռնատար՝ կարմիր գվարդիայի զինվորների լավ զինված ջոկատով։

 

Հուլիսի 3-ի առավոտյան Ուրալի տարածաշրջանային Չեկայի կոլեգիայի անդամ Յուրովսկին, ով պատասխանատու էր թագավորական ընտանիքի պաշտպանության համար, արքայազն Ալեքսեյի համար հավի ձու էր բերել։ Իպատիևներիի տան այգում մոտավորապես ժամը 15:00-16:00-ն ընկած ժամանակահատվածում զբոսնել է Նիկոլայ Ալեքսանդրովիչի, ժառանգորդի, Մեծ դքսուհիների ընտանիքը (բացառությամբ Օլգա Նիկոլաևնայի): Դա հաստատվել է պահակ Լետեմինի և Յակիմովի ցուցմունքներով։

 

Արքայադուստր Օլգա Նիկոլաևնան և մայր կայսրուհի Ալեքսանդրա Ֆեոդորովնան տանն էին, ամենայն հավանականությամբ, զբաղվում էին ընտանիքի զարդերի վերադասավորմամբ։ Կարծիք կա, որ կայսերական ընտանիքի անդամները պատրաստվում էին հեռանալ։ Գերմանական կողմը դեռևս պնդում էր թագավորական ընտանիքի տեղափոխումը Խորհրդային Ռուսաստանի սահմաններից դուրս, սակայն Համառուսաստանյան կենտրոնական գործադիր կոմիտեի նախագահ Յակով Սվերդլովը չէր շտապում կատարել օտարերկրյա գործընկերների բոլոր պայմանները: Բոլշևիկների Ուրալի ղեկավարությունը նախապատրաստում էր թագավորական ընտանիքի մեկնումը Մոսկվա։

 

Ըստ Վերխ-Իսեցկի գործարանի Սուրբ Նիկոլաս եկեղեցու քահանա Պրիխոդկոյի՝ հուլիսի 3-ին բնակիչներին միտումնավոր հեռացրել են գործարանի և Կոպյատկի գյուղի մոտ գտնվող անտառից։ Խոհարար Լեոնիդ Սեդնևին հեռացրել են Իպատիևներիի տնից. Ալեքսանդրա Ֆեոդորովնայի օրագիրը նույնպես հաստատում է Սեդնևի անհետացումը։

 

Երեկոյան Պերմից Համառուսաստանյան կենտրոնական գործադիր կոմիտեն հրաման է ստացել ոչնչացնել թագավորական ընտանիքը։

 

Ժամը 20:00-ին ընտանիքը և նրա շքախումբը հավաքվել է սեղանի շուրջ՝ ճաշելու։ Ճաշից հետո ընտանիքը, սովորության համաձայն, թղթախաղ է խաղացել։ Ընտանիքը քնելու էր ժամը 22:30-ին, սակայն մարդասպաններից մեկը՝ Միխայիլ Մեդվեդևը (Կուդրին), պնդում է, որ Իպատիևների տանը «բանտարկյալները» քնել են կեսգիշերից հետո։

 

Գիշերը՝ երկուսն անց կեսին, բեռնատար է մոտեցել տանը։ Կայսերական բժիշկ Բոտկինը արթնացել է, որին հրամայվել էր փոխանցել Իպատիևների տան բոլոր բնակիչներին շտապ հեռանալ տարածքից: Գրեթե 40 րոպե անց կայսերական ընտանիքի բոլոր անդամները և նրանց շքախումբը գտնվում էին ներքևում։ Հրաձգային ջոկատը գերիներին ուղեկցել է նկուղ։

 

Կայսրը որդուն պահում էր գրկած։ Սենյակը առանց աթոռների էր, և նախկին կայսրուհին խնդրել է պարոն Յուրովսկուն տեղեր տրամադրել։ Խնդրանքը կատարվել է. երկու աթոռ են բերել սենյակ, որոնց վրա նստած էին Ալեքսանդրա Ֆեոդորովնան և արքայազն Ալեքսեյը։ Մնացածները կանգնած էին պատի երկայնքով։ Չեկիստ Յակով Յուրովսկին սենյակ է հրավիրել կրակողներին. դատավճիռը ընթերցվել է։

 

Գիշերվա ժամը 2-ի սահմաններում թագավորական ընտանիքի բոլոր անդամներն ու նրա շքախումբը սպանվել են։ Սկզբում չի հաջողվել անմիջապես սպանել բոլորին, ևս մի քանի կրակոցներ են արձակվել: Նրանք, ովքեր դեռ կենդանության գոնե որոշ նշաններ էին ցույց տալիս, դանակահարվել են սվիններով։

 

Սպանվել են նաև կայսերական ընտանիքի սիրելի ընտանի կենդանիները, որոնք ոռնացել են՝ ֆրանսիական ցեղատեսակի բուլդոգ Օրտինոն և սպանիել Ջիմմին։ Սպանիել Ջոյը՝ արքայազնի շունը, ողջ է մնացել։

 

Ջոկատը փորձել է ծածկել սպանության հետքերը․ թագավորական ընտանիքի մահապատժի ժամանակ տան մոտ գործարկվել է բեռնատարի շարժիչը, որի ձայնը հազիվ է խլացրել կրակոցները։ Մահապատժից հետո տարածքը մաքրվել է, իսկ կայսերական ընտանիքի զարդերն առգրավվել են։ Յակով Յուրովսկին ձեռնամուխ է եղել Իպատիևներիի տան «բանտարկյալների» դիակների ոչնչացմանը։

 

1918 թվականի հուլիսի 4-ն այն օրն էր, երբ վերջին կայսրի ընտանիքի հրեշավոր սպանությունը վերջ դրեց Ռուսաստանում միապետությանը։

 

Ճիշտ է, սա 20-րդ դարի ամենամեծ ոճրագործությունն էր, բայց պակաս ոճրագործ չէր ինքը՝ Նիկոլայ ցարը։ Նա իր կայսերապաշտական ձգտումներին հասնելու համար հատկապես զոհաբերում էր այն ժողովուրդներին, որոնք երազում էին բաղձալի ազատության մասին։ Հրեշավոր ցարի թողտվությամբ է տեղի ունեցել նաև Հայոց ցեղասպանությունը։ Կովկասյան ճակատում մեծ հաջողությունների հասած ռուսական զորքը անսպասելի նահանջեց՝ թուրք ոճրագործների ձեռքին թողնելով անպաշտպան հայությանը։

 

Աղբյուր՝ oragir.news