Միսկարյանը, սակայն, նկատում է՝ այս այցը Ռուսաստանին հերթական «փսիխոզի» առիթ կտա:

 

 

«Ռուսաստանի ենթադրյալ «պատմական» տարածքներում միջազգային հանրության որևէ բարեկամական քայլ տեղում ապրող ժողովուրդների հետ ՌԴ-ի մոտ միշտ է խանդ առաջացրել: Ռուսական կողմը հին մեթոդներով նոր դրսևորումներ կունենա, բայց մենք պետք է կենտրոնանանք մեր պետական շահերի վրա և մեր շահերի համադրմամբ պետությունների հետ հարաբերությունները բարելավելու ու խորացնելու ուղղությամբ»,- «Հայկական ժամանակ»-ի հետ զրույցում ասում է նա:

Հարցին՝ իսկ մասնավորապես ի՞նչ դրսևորումների մասին է խոսքը, վերջինս մանրամասնում է. «Ուղիղ զիջումներ են պահանջում և ուղիղ շանտաժի ենթարկում: Լաչինի միջանցք, Հայաստանի ինքնիշխանության նվիրաբերում Ռուսաստանին, Արևմուտքի հետ հարաբերությունների սառեցում և այսպես շարունակ»:

Նրա կարծիքով, օրինակ, ռուս խաղաղապահները ԼՂ տարածքում գտնվում են ոչ թե Արցախի ժողովրդի անվտանգությունն ապահովելու համար, այլ լծակ են Հայաստանի և Ադրբեջանի վրա:

«Արցախի ժողովրդին վտանգ սպառնում է առաջի հերթին Կրեմլից, հետո նոր՝ Ադրբեջանից: Ցանկացած քայլ, որ Ադրբեջանը կանի Արցախի ժողովրդի նկատմամբ, կլինի՝ վայրագություն կամ ցեղասպանություն, փոխհամաձայնեցված է Ռուսաստանի հետ: Հետևաբար Ռուսաստանի հեռանալը և միջազգային խաղաղապահների այնտեղ գտնվելը կապահովի Արցախի ժողովրդի անվտանգությունը ՌԴ-ից: Դա կլինի մեծ հաղթանակ»,- ասում է զրուցակիցը:

Քաղական գործչի կարծիքով՝ Լաչինի միջանցքը փակելու, հետո անցակետ տեղադրելու հարցում ևս գործուն մասնակցություն է ունեցել Ռուսաստանը, որն այդ լծակը փորձում է օգտագործել ՀՀ իշխանություններին իր կամքը պարտադրելու համար, ինչը, հուրախություն մեզ, դեռևս չի հաջողվում. «Ռուս-ադրբեջանական համատեղ օպերացիա է, որի նպատակն է վախեցնել ՀՀ իշխանություններին կամ առնվազն Հայաստանում հրահրել դժգոհություններ առ այն, որ ՀՀ իշխանությունները չեն գնում Ռուսաստանի պայմաններով զիջումների, որպեսզի Ռուսաստանն էլ իբր թե պարտադրի Ադրբեջանին բացել այդ միջանցքը: Ինչպես տեսնում ենք, այդ սցենարը չաշխատեց»:

 

Իսկ Լաչինի միջանցքում անցակետը տեղադրելուց անմիջապես հետո ադրբեջանցի «էկոակտիվիստների» կողմից միջանցքի ապաշրջափակումը, վերջինիս կարծիքով, պատահական չէ:

«Այն, որ Լաչինի միջանցքում անցակետ դնելը Ալիևի համար դեմքը Ադրբեջանում փրկելու միակ ճանապարհն էր, ակնհայտ է, որովհետև նա մտել էր մի խաղի՝ «աֆյոռայի» մեջ, որից բոլոր դեպքերում պարտված էր դուրս գալու, և ես կարծում եմ՝ այդպես էլ եղավ: Անցակետը դնելը նախորդեց «էկոակտիվիստների» հեռացմանը, որովհետև հակառակ դեպքում կստացվեր, որ Ալիևը, ոչ մի օգուտ չունենալով, մի կողմից վնասեց Ադրբեջանի հեղինակությանն աշխարհում և մյուս կողմից Հայաստանին ոչինչ չկարողացավ պարտադրել կամ որևէ բան կորզել: Անցակետը դնելով՝ ցույց է տալիս, որ՝ տեսեք, այստեղ ես եմ որոշողը՝ «ինչ ուզում, անում եմ», և ես եմ որոշում, որ «էկոակտիվիստները» գնան, ոչ թե ստիպված եմ անում»- նկատում է Միսկարյանը:

 

 

Աղբուր՝ armtimes.com