«Հայկական ժամանակ»-ի հետ զրույցում անդրադառնալով Լաչինի միջանցքի փակմանը և այս ֆոնին այն խոսակցությունների ակտիվացմանը, թե իրավիճակը նպաստելու է «անջատում հանուն փրկության» հարցի լուծմանը՝ ասում է քաղաքագետ Դավիթ Ստեփանյանը:

Դիտարկմանը, որ երբ միջանցքը փակվեց, բոլորը մեղադրում էին Հայաստանի կառավարությանը, քաղաքագետը նշում է՝ ինքը որևէ գործուն քայլեր ՀՀ կառավարությունից չի տեսել, սակայն հիշեցնում է՝ Հայաստանը որևէ լծակ Արցախի վրա ազդելու չունի. «Այն, ինչ կատարվում է Լաչինի միջանցքում այս օրերին, ռուս-ադրբեջանական պայմանավորվածություն է, բայց չեմ կարծում, թե ՀՀ-ն այդ պայմանավորվածությունների մի մասն է: Ցավոք, ՀՀ իշխանությունները այստեղ որևէ բան անել չեն կարող»:

Հարցադրմանը՝ իր կարծիքով՝ ռուս խաղաղապահները չկարողացա՞ն ադրբեջանցի «բնապահպանների»՝ Լաչինի միջանցք ներխուժումը կասեցնել, թե՞ չցանկացան, վերջինս նկատում է՝ այստեղ չկարողանալու մասին ճիշտ չէ խոսելը:

«Ադրբեջանցիները չէին կարող վրաններ տեղադրել Լաչինի միջանցքում, եթե նրանց ռուս խաղաղապահները թույլ չտային: Դա ուղղակի անհնար է: Ռուս խաղաղապահների համար րոպեների հարց էր ադրբեջանցիներին ճանապարհից հեռացնելը: Բայց, եթե հայտնվել են, ուրեմն նրանց մեջ կա համաձայնություն: Եվ այստեղ խոսքը հենց ռուս խաղաղապահների մասին չէ, այլ ՌԴ իշխանությունների»,- ասում է նա:

Միջազգային հանրության արձագանքի մասին խոսելիս էլ Ստեփանյանը նշում է՝ զսպվածության կոչեր են հնչում, բայց ոչ ոք Ադրբեջանին չի մեղադրում սանձազերծության համար. «Արձագանքը փափուկ է, բայց դա զարմանալի չէ: Եթե մենք ցանկանում ենք Արևմուտքից ստանալ կոշտ արձագանք՝ ուղղված Բաքվի գործողություններին, պետք է գործենք: Իսկ ինչ ենք անում մենք. փակում ենք ՄԱԿ-ի գրասենյակը, այն դեպքում, երբ ՌԴ-ի դեսպանատունը պետք է փակեինք: Պետք է պահանջեինք, որ Ռուսաստանը կատարի իր պարտավորությունները: ՄԱԿ-ը խորհրդատվական գործիք է: Եթե պահանջ ունենք իրենցից, պետք է դիմենք ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդին, բայց մենք չենք դիմել, հիմա հայաստանյան գրասենյակից ի՞նչ ենք ակնկալում»:

Դիտարկմանը՝ այս ֆոնին շատերը սպասում են, որ եռակողմ հանդիպում տեղի կունենա, արդյոք այդ հանդիպումից Հայաստանը որևէ ակնկալիք պե՞տք է ունենա, քաղաքագետը վստահեցնում է՝ այդ հանդիպումը, եթե մեզ չվնասի, օգուտ չի տա:

«Հանդիպման ընթացքում Հայաստանից գին են պահանջելու: Լավ սպասումներ նման հանդիպումից չպետք է ունենալ: Ես կիսում եմ մեր Կառավարության դիրքորոշումը, որ դիստանցիա է պահում այս խնդրից՝ հասկանալով, որ Լաչինի միջանցքի բացման համար մեզանից գին են պահանջելու, այն դեպքում, երբ այդ միջանցքը պետք է բացվի առանց որևէ նախապայմանի: Իսկ հիմնական թիրախը «Զանգեզուրի միջանցքն է»: Այն, ինչ կատարվում է Հայաստանի, Ադրբեջանի, Թուրքիայի ու Ռուսաստանի միջև, դրա թիվ մեկ կետը  «Զանգեզուրի միջանցքն է», մնացած բոլոր հարցերն ածանցյալ են»,- ասում է նա:

Նկատառմանը, որ այսպիսի պայմաններում շատերը չեն հավատում խաղաղության պայմանագրին, նշում՝ եթե այն լինի էլ, մեր կենսական շահերի հաշվին է լինելու, զրուցակիցն ասում է՝ եթե պայմանագիրը լինի Ադրբեջանի ու ՌԴ-ի թելադրած կետերով, այո՛, մեր կենսական շահերի հաշվին է լինելու, դրա համար էլ Հայաստանը պետք է դիվանագիտական աշխատանք տանի այդ ուղղությամբ:

«Իրենց պատկերացմամբ՝ լինելու է «Զանգեզուրի միջանցք», անկլավներ, Արցախի կարգավիճակի հարցն է փակվելու հավերժ: Մենք պետք է տանենք դիվանագիտական պրոցես, ու դրա միջնորդները լինեն Բրյուսելն ու Վաշինգտոնը: Այս դեպքում մենք կունենանք հնարավորություն ունենալ այնպիսի պայմանագիր, որտեղ «Զանգեզուրի միջանցքի» ու ակնկլավների հարցերը չեն արծածվի»,- կարծում է Ստեփանյանը:

armtimes.com