«Գերիների վերադարձը դժվար թե «բոլորը՝ բոլորի դիմաց» սկզբունքով է իրականացվել, թեպետ Բրյուսելյան հանդիպումից հետո հենց այդպիսի պայմանավորվածության մասին էր խոսվել: Այդուհանդերձ, ողջունելի է, որ տեղի է ունենում 32 զինծառայողի վերադարձը, և սա համատեղ հայտարարության դրական և շատ կարևոր բաղադրիչ է»,- «Հայկական ժամանակ»-ի հետ զրույցում ասում է քաղաքագետը:

Միաժամանակ, ըստ Բադալյանի, անկախ այս ամենից, Ադրբեջանից պետք է սպասել ամեն ինչ. «Մենք այս բարի կամքի դրսևորումներից չպետք է հայտնվենք թմբիրի մեջ և մտածենք, որ Ադրբեջանը իսկապես գնում է խաղաղության: Ցավոք, այսօր աշխարհում ոչ ոք չի գնում խաղաղության, և դա է գլխավոր խնդիրը»:

Նրա խոսքով՝ այս ընթացքում Հայաստանը պետք է բարձրացնի ընդհանուր դիմադրողականությունը՝ գլխավորապես ներքին կյանքում փոխելով որակները. «Սկսած քաղաքական համակարգի բովանդակությունից՝ իշխանություն, ընդդիմություն և դրանից դուրս տարբեր ուժերը ներառյալ, մինչև մեր հասարակական հարաբերությունների որակ: Առանցքային է առավելագույն ուղղություններով դիվանագիտական աշխատանքը՝ ոչ միայն դիտարկելով Արևմուտքը կամ ՌԴ-ն, այլ գործնականում բոլոր հնարավոր ուղղությունները ռեգիոնալ տիրույթից էլ դուրս՝ արաբական աշխարհի, Հնդկաստանի հետ»:

Քաղաքագետը կարծում է, որ աշխարհաքաղաքական միջավայրն այսօր չի նպաստում որևէ խաղաղության պայմանագրի կնքման, քանի որ գտնվում ենք միջազգային մի շրջափուլում, երբ կոնֆլիկտները բռնկվում են, ոչ թե մարում: Նա նաև ընդգծում է, որ խաղաղության պայմանագիր ասվածը առավելապես ուժերի հարաբերակցություն է, ոչ թե որևէ փաստաթուղթ:

«Եթե այդ ուժերի հարաբերակցությունը չկա, որևէ թուղթ անգամ եթե ստորագրվի պայմանական իմաստով, միևնույն է, չի կարող հիմնարար խաղաղություն ապահովել, որովհետև լուծված չեն առանցքային աշխարհաքաղաքական հարցեր, ստատուս քվոյի հարցը Կովկասում: Մենք գտնվում ենք համաշխարհային կարգի՝ դեռևս փլուզման ճանապարհին, և այդ պայմաններում մտածել, որ հնարավոր է խաչմերուկային նշանակություն ունեցող ռեգիոնում խաղաղության համաձայնագրի հասնել, առավելապես մոլորություն է: Երևանը, անշուշտ, փորձում է հասնել խաղաղության ամրագրման՝ հաշվի առնելով այն, որ ուժերի հարաբերակցության տեսանկյունից մենք գտնվում ենք աննպաստ և թույլ վիճակում, և, բնականաբար, որքան ավելի խաղաղ, այնքան մեզ համար լավ, քանի որ դա առնվազն ժամանակ է՝ ուժերը վերականգնելու և կարողությունները բարձրացնելու համար»,- նշում է նա:

Անդրադառնալով Ադրբեջանում 2024 թվականի փետրվարին սպասվող արտահերթ ընտրություններին՝ քաղաքագետն ասում է՝ սրանով Ալիևը պարզապես փորձում է 2024 թվականի համար իրեն որոշակիորեն ազատել հերթական ընտրությանը տանող այդ նախընտրական բեռից՝ հաշվի առնելով այն, որ 2024 թվականը շատ առումներով դիտվում է որպես միջազգային բարդ հանգուցային իրողությունների տարի, որի մասին են խոսում նաև միջազգային տարբեր փորձագետներ. «Տեղի է ունենալու առնվազն երկու առանցքային ընտրական պրոցես, մեկը՝ ՌԴ-ում, մյուսը՝ ԱՄՆ-ում, և այս իմաստով, կարծում եմ, Ալիևը արտահերթ ընտրությամբ փորձում է ինչ-որ բեռ թեթևացնել իր համար 2024 թվականի հաշվարկով»:

Ինչ վերաբերում է Արևմուտքի կողմից Ադրբեջանի վրա ճնշումներին, նա նշում է, որ դրանց վերաբերյալ գնահատականները մի փոքր չափազանցված են. տեղի են ունենում ոչ թե ճնշումներ, այլ քաղաքական առևտուր Ադրբեջանի հետ. «Կասկածից վեր է, որ այդ խաղաղության պայմանագրի ճակատագիրը մեծ հաշվով որոշվում է հենց աշխարհաքաղաքական խաղացողների միջև ուժերի հարաբերակցությամբ, և այստեղ դեռևս շատ-շատ հարցեր մնում են անորոշ»: