Հայաստանի փոխարտգործնախարարը լրագրողների հետ զրույցում նշել է, որ ձևաչափերն անընդհատ փոփոխելու հանգամանքը հարց է առաջացնում, թե արդյո՞ք Բաքուն ընդհանրապես հետաքրքրված է խաղաղությամբ: Եթե Բաքուն մնա անգամ մեկ ձևաչափում, դա բոլորովին չի նշանակելու, որ Բաքուն հետաքրքրված է խաղաղությամբ: Ադրբեջանը խաղաղությամբ հետաքրքրություն չի ունենալու այնքան ժամանակ,քանի դեռ չի լինի դրանով հետաքրքրվելուն պարտադրված: Դա կպարտադրի Հայաստանը, թե որևէ երրորդ երկիր, արդեն այլ հարց է, բնականաբար այդ հարցի պատասխանից էլ կախված են շարունակությունները, թե որ դեպքում խաղաղության ինչ սցենար կամ հեռանկար կլինի իրատեսական: Բայց, կասկածից վեր է, որ Բաքուն ինքնակամ չի գնա խաղաղության, կուզի լինի 1, թե 11 ձևաչափ: Իհարկե, 1 ձևաչափի գերակայությունը՝ որևէ մեկ, արդեն իսկ կնշանակի, որ պայմանական ասած՝ ձևաչափի տերը կամ տնօրենը կպարտադրի նաև խաղաղություն:

 

Բայց, դա արդեն այլ հարց է, այլ իրավիճակ, ու դա խոսում է այն մասին, որ խնդիրը  ձևաչափերի քանակը չէ, այն պատճառ չէ, այլ հետևանք կամ արդյունք՝ միջազգային, ռեգիոնալ իրողությունների հետևանք կամ արդյունք: Կամ մի շարք կարևոր խաղացողների պայմանավորվածությամբ կձևավորվի մեկ ձևաչափ՝ ինչպես օրինակ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահության պարագայում, կամ մեկ խոշոր խաղացող կկարողանա մյուս մրցակիցների հանդեպ հասնել այնպիսի գերակայության, որ կհաստատի նաև կոնֆլիկտի կարգավորման կամ կառավարման մեկ ձևաչափ՝ դրանից բխող վարքագիծ թելադրելով կոնֆլիկտող կողմերին: Հակառակ պարագայում, աշխարհաքաղաքական մրցակիցները ձգտելու են հաստատել իրենց գերակայությունը և հենց դրանից էլ օգտվելու է Բաքուն: Բնականաբար, Երևանի համար առաջանում է հարց՝ ի՞նչ անել, եթե Բաքուն խաղում է այդ խաղը, և խոշոր հաշվով օգտվում նաև այն հանգամանքից, որ աշխարհաքաղաքական ներկայիս դիմակայության պայմաններում որևէ մեկը չի ցանկանում բաց և ինտենսիվ խաղալ Բաքվի դեմ՝ անկախ ռազմավարական նպատակներից:

 

Երևանն իհարկե պետք է ձգտի բազմակողմ խաղի առավելագույն ինտենսիվության, այդ մեթոդաբանության հարցում ձգտելով որևէ կերպ հետ չմնալ Բաքվից, իսկ հնարավորության դեպքում նաև անցնել առաջ: Այստեղ Հայաստանի համեմատական առավելությունը կարող է լինել արժեհամակարգային դաշտում: Բայց, այդ դաշտի «ցանքսը» պետք է տեղի ունենա առավելապես ներքին կյանքում, իսկ արտաքին տիրույթում կարող են ակնկալվել միայն պտուղներ: Երբ  Հայաստանի վարչապետը Եվրոպայի խորհրդարանում իր ելույթը կառուցում է ժողովրդավարության առանցքով, այդ ժողովրդավարության բովանդակությունը պետք է համապարփակ ձևով կառուցվի  Հայաստանում,  քաղաքական, տնտեսական, իրավական, հասարակական,ռազմական արդիականացող միջավայրերի ձևավորման և ինստիտուցիոնալացման գործընթացի տեսքով: Միայն այդպես է հնարավոր բարձրացնել Հայաստանի կարողունակությունը, և միայն կարողունակության աճն է, որ թույլ կտա բարձրացնել նաև արտաքին քաղաքական տիրույթում նպատակների մշակման, ձևավորման և սպասարկման միտված աշխատանքի ՕԳԳ-ն: Ընդ որում, հենց նաև դրա արգելակման համար է, որ Բաքվին պետք չէ խաղաղությունը: Մեծ հաշվով, Ադրբեջանը ներկայումս հենց խաղաղությունն է իրեն համարում թշնամի, այն մտայնությամբ, որ Հայաստանը չունի «թշնամի» լինելու ներուժ, ուժերի հարաբերակցությունը այդպիսին չէ: Իսկ ահա խաղաղությունը կարող է որակապես այլ դաշտ տեղափոխել մրցակցությունը:

Աղբյուր՝ 1in.am