«Արմենպրես»-ի հետ զրույցում Հովհաննիսյանը պատմեց իր մասին, նպատակների և, իր կարծիքով, բռնցքամարտի գեղեցկության մասին: Մեր հանդիպումը կայացավ Ռաֆայելի հարազատ վայրում` «Ռոբի» բռնցքամարտի ակումբում, որտեղ ներկա էր նաև նրա անձնական մարզիչ, Օլիմպիական խաղերի մասնակից Վլադիմիր Մարգարյանը:

 

 

- Բռնցքամարտով սկսել եմ հետաքրքրվել 4-5-րդ դասարանից: Ի սկզբանե մայրս է ինձ տարել մարզումների: Սակայն 3-4 տարի մարզվելուց հետո թողեցի այս սպորտաձևը, շարունակելու ցանկություն չունեի: Բայց այն ժամանակվա մարզիչս` Վարդան Ներսիսյանը, նորից վերադարձրեց ինձ բռնցքամարտ, ու 2014 թվականից կրկին սկսեցի մարզվել:

- Առաջին անգամն եմ լսում, որ մայրը սեփական ցանկությամբ տղային տանի բռնցքամարտի: Այդ ինչպե՞ս:

 

- Շատ կռվարար էի (ծիծաղում է-հեղ.): Դպրոցում շատ էի կռիվներ անում, մայրս էլ ուսուցչուհի էր: Բայց հիմա անընդհատ ասում է. «վայ այն օրը, որ քեզ տարա բռնցքամարտի»:

- Ինչո՞ւ այն ժամանակ չցանկացաք շարունակել և ինչն է փոխվել հիմա:

-Այն ժամանակ չէի ուզում հարվածել, ծեծել չէի ուզում դիմացինիս: Հիմա էլ բան չի փոխվել, ցանկությունս դիմացինին ծեծելու մեծ չէ: Բայց սա իմ գործն է, և ես ուզում եմ այն լավ անել:

- Ընտանիքում կա՞ն սպորտի հետ առնչություն ունեցող մարդիկ:

- Թե մայրս, թե հայրս սուսերամարտի ԽՍՀՄ չեմպիոններ են: Երկար տարիներ եղել են այդ մարզաձևում:

- Եթե անկեղծ, իմ ոճը տեխնիկապես առանձնահատկություններ չունի: Պարզապես ես վստահ եմ իմ ուժերին: Ընդամենն այդքանը: Ռինգ եմ մտնում այն մտքով, որ անելու եմ այն, ինչին տիրապետում եմ լավ:

- Բայց ռինգում, առհասարակ՝ սպորտում, մեծ տեղ ու դեր ունի հոգեբանությունը: Այդ առումով՝ որքանո՞վ եք դուք Ձեզ պատրաստ համարում:

- Բուն բռնցքամարտում հոգեբանության դերը շատ մեծ է: Եթե քո նյարդերը տեղի տվեցին, քեզ կոչնչացնեն: Ես ձգտում եմ միտքս սթափ պահել, կենտրոնացած: Մտածում եմ հաղթանակի մասին, ոչ թե ուրիշ բաների: Օրինակ` հարված ստանալու կամ բաց թողնելու: Լարվածությունը չի խանգարում այն ժամանակ, երբ հստակ գիտես` ինչի հետևից ես գնում: Մարդիկ ենք և զգացմունքներ ունենալը նորմալ է. պարզապես ռինգում դրանք պետք է նվազագույնի հասցվեն: Փորձն է, որ այս մարզաձևում կարևոր է:

- Հարված չստանալը: Այն պահերը, երբ դու խուսափում ես դեպի քեզ եկող բռունցքներից: Երբ դու կարողանում ես միլիմետրի հեռավորությամբ խուսափես հարվածից:

- Չեմ  հիշի, թե փոքր տարիքում ով էր այդ կերպարը: Բայց հիմա ուզում եմ, որ ինքս լինել այդ մարդը: Ես ամեն օր ձգտում եմ լինել առավել լավը, քան նախորդ օրն էի:

- Ռաֆայել, Ձեր քաշային կարգն  օլիմպիական չէ: Արդյոք մտածում եք քաշային կարգի փոփոխության մասին:

- Հիմա դեռևս վերջնական հստակություն չկա: Բայց հաջորդ տարի կայանալիք Հայաստանի առաջնությանը կմասնակցեմ 80 կգ քաշային կարգում: Հայաստանի առաջնությունից հետո էլ կհասկանանք՝ ինչպես վարվել` կգնա՞մ վարկանիշային մրցաշարերի, թե` ոչ:

- Կուզեք անկեղծ ասեմ. ուզում եմ մասնակցել նոյեմբերին Բաքվում կայանալիք Մ22 տարեկանների Եվրոպայի առաջնությանը: Եթե մասնակցեմ, ապա միայն ոսկու հետևից կգնամ: Ասեմ նաև ինչու. մի քանի շաբաթ առաջ աշխարհի առաջնության ժամանակ մրցեցի նախորդ տարվա Մ22 չեմպիոնի հետ և հաղթեցի նրան:

- Այդ ժեստն առաջին անգամ արել եմ 2018 թվականին: Այդ տարի Եվրոպայի երիտասարդական առաջնության վիճակահանությունն այնպես եղավ, որ հաջորդաբար պիտի մենամարտեի թուրք և ադրբեջանցի մարզիկների հետ: Երկուսին հերթով հաղթելուց հետո առաջին անգամ այդ ժեստն արեցի: Այդ կերպ ուզում եմ ասել, որ ամեն հաղթանակս նվեր է հայկական բանակին:

- Չկա «ոսկե միջին», կա մեկ տարբերակ` աշխատասիրություն: Ես և Դուք կարող ենք տաղանդավոր լինել, բայց աշխատասիրությունն է, որ մեզանից մեկին բարձունքի կհասցնի:

- Ռաֆայել, եթե բացառիկ հնարավորություն ունենայիք մենամարտելու պատմության մեջ գոյություն ունեցող մեկ բռնցքամարտիկի հետ, ո՞ւմ կընտրեիք:

- Էնթոնի Ջոշուա:

- Որպես պատիվ տվող երիտասարդի: Այն մեկն, ով ռինգում զինվորական պատիվ էր տալիս: