Ղազախստանի իրադարձություններն ու դրանց համատեքստում ՀԱՊԿ մեխանիզմի գործարկումը, որ ցավալիորեն բաժին հասավ Հայաստանի նախագահության շրջանին, վերստին սրում են այդ կազմակերպությանը Հայաստանի անդամակցության նպատակահարմարության հարցը, հատկապես ժողովրդավարությունն առաջնահերթություն հռչակելու պարագայում: Առիթ ունեցել եմ խոսելու այն մասին, որ Հայաստանը ՀԱՊԿ անդամ է թերևս մի պատճառով՝ հակառակը սուր դժգոհություն կառաջացներ Ռուսաստանում: Եվ Հայաստանը թերևս հենց այդ պատճառով էլ շարունակում է մնալ ՀԱՊԿ անդամ:

Մյուս կողմից սակայն, Հայաստանը այդ անդամությամբ պարբերաբար բախվում է թե քաղաքական, թե անգամ քաղաքակրթական տարբեր տրամաչափի խնդիրների, որոնցից մեկն էլ հենց ղազախական պատմությունն է: Սրանով հանդերձ, անկասկած է նաև, որ ՀԱՊԿ անդամակցության նպատակահարմարության արդիականությունը այդուհանդերձ չի ենթադրում արագ օպտիմալ լուծումներ: Հայաստանն այսօր օբյեկտիվորեն չունի այդպիսիք: Դրանց հասնելու համար պահանջվում է լուծել մի շարք ներքին ու արտաքին այլ հարցեր: Ավելին, անգամ դրանք բավական չեն, քանի որ շատ կարևոր է լինելու աշխարհաքաղաքական, ռազմա-քաղաքական միջավայրն ու իհարկե Ռուսաստանի հանգամանքը: Ըստ այդմ, Երևանի համար այդ հարցը բավականին բարդ, բազմաշերտ մշակումների առարկա է, որով պետք է զբաղվեն հասարակական-քաղաքական կյանքի տարբեր ինստիտուտները՝ կուսակցություններ, փորձագիտական, ուղեղային կենտրոններ:

ՀԱՊԿ հարցը միայն առերևույթ կարող է լինել մեկ քայլի կոմբինացիա: Իրականում այն բավականին բարդ և բազմաշերտ ճանապարհային քարտեզի հարց է, որի ձևավորումը պետք է լինի հայաստանյան քաղաքական արդիական մտքի ձևավորման գործընթացի էական կողմնորոշիչներից մեկը: Այլ կերպ ասած, ՀԱՊԿ պարագայում Հայաստանն այլևս գործ ունի ոչ թե քաղաքական որոշման, այլ քաղաքական հայեցակարգային շրջանակի հետ: Ըստ այդմ, ՀԱՊԿ վերաբերյալ որոշումներ մշակելու համար հարկավոր է մշակել ուղենշային հայեցակարգեր: Հայաստանում կա՞ն դրամով զբաղվող պետական և ոչ պետական ինստիտուցիոնալ միջավայրեր:

Հեղինակ՝ ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ

1in.am