Կասկածից վեր է, որ ներքին լարվածության խթանումը Ադրբեջանի նպատակներից մեկն է, որ առկա է Արցախի պաշարման գործողության շրջանակում: Պաշարված վիճակը սրում է ոչ միայն սոցիալ-տնտեսական, այլ նաև սոցիալ-հոգեբանական իրադրությունը, գերլարում նյարդերը բոլոր մակարդակներում: Միաժամանակ, միանգամայն օբյեկտիվ է, որ առկա խնդիրների լուծումը տարբեր գործիչներ և քաղաքական ու հասարակական խմբեր կարող են տեսնել տարբեր կերպ, իսկ սոցիալ-հոգեբանական, նյարդային գերլարումը առավել սրում է այդ տարբերությունների ընկալումը:

Դե, այդ ամենին բնականաբար գումարվում են նաև առկա տարաբնույթ շահեր, ավելանում են արտաքին ազդեցություններ, և հանրագումարում ստացվում է պաշարման օղակում բավականին թեժ ներքաղաքական իրադրություն, որը էապես քայքայում է դիմադրունակությունը, այն դեպքում, երբ այն առանց այդ էլ լրջորեն խաթարված էր պատերազմից հետո, և էական հարված է ստացել պաշարման ինն ամիսների ընթացքում: Ես միտումնավոր ձեռնպահ եմ մնում այս հրապարակման շրջանակում ներքաղաքական դերակատարների անվանումներ թվարկելուց, քանի որ Արցախի համար ներկայիս գերխնդիրը կայունությունն ու դիմադրունակությունն է, և դրա համար պատասխանատվության իրենց բաժինն ունեն գործնականում բոլորը: Մնացյալ հարցերը պետք է կարողանան նստել ու քննարկել բոլորը, անկախ պաշտոնական և ոչ պաշտոնական կարգավիճակներից, բոլոր նրանք, ովքեր այս կամ այն կերպ ազդեցություն ունեն Արցախում, հանրային կարծիքի, քաղաքական դասավորության վրա: