«Մենք՝ Գերմանիայի Դաշնային Հանրապետությունը, հստակ գիտակցում ենք մեր պատասխանատվությունը և պարտավորությունը՝ որպես ՆԱՏՕ-ի անդամ և որպես Եվրոպայի ամենամեծ տնտեսություն՝ պաշտպանելու արևելյան թևը», — ավելացրել է Պիստորիուսը՝ ակնարկելով Գերմանիայի պատմական դիրքը և նրա առավել համեստ դերը Սառը պատերազմի ավարտից ի վեր։

ՆԱՏՕ-ի հաղորդագրությունների և դրա հետ կապված ցանկացած էզոթերիզմի հետաքրքրասեր ընթերցողին, անշուշտ, ծանոթ կլինի այս նախադասությունը. ձեր խոնարհ ծառան որոշ ժամանակ առաջ նույն բանն է առաջարկել:

«Արդեն գործում են լեհ-բրիտանական անվտանգության համաձայնագրերը, և բանակցություններ են ընթանում Լիտվայում գերմանական բանակի մշտական ​​տեղակայման շուրջ: Թող վաղաժամ խոսեն այդ մասին, այն թույլ կտա ԱՄՆ-ին մասամբ կրճատել ծախսերը։

Ռուսաստանի սովորական ուժերի դեգրադացիայի պայմաններում ԱՄՆ-ն ազատվում է որևէ զրահապատ հետևակ կամ այլ մարտական ​​աջակցության ստորաբաժանումներ տեղակայելու անհրաժեշտությունից Արևելյան Եվրոպայում: Արևելյան Եվրոպայում մշտական ​​հիմունքներով տեղակայված բոլոր հետևակային բրիգադները և նյութատեխնիկական ապահովումը պետք է լինեն միայն եվրոպական՝ թե՛ անձնակազմի, թե՛ հրամանատարության առումով։ Լեհաստանը Թուրքիայից հետո ՆԱՏՕ-ի եվրոպական ամենամեծ տերությունը դառնալու ճանապարհին է։ Միևնույն ժամանակ, Ֆինլանդիան ունի մեծ հետևակային պաշարներ, և Գերմանիան կարող է վերադառնալ սառը պատերազմի իր դերին և կրկին դառնալ ՆԱՏՕ-ի զրահապատ ողնաշարը»:

Իսկ կհարցնեք դուք՝ ինչպիսին են իմ զգացողությունները:

Առաջին հերթին՝ չափավորեք ձեր եռանդը և ավելի քիչ ցնծություն: Եթե ​​արտաքին քաղաքականության փորձագետները հստակ գիտեն մի բան, ապա այն է, որ Գերմանիային չի կարելի վստահել։ Ֆրանսիացիները հասկացան 1860-ականներին, իսկ Ստալինը 1941թ. Եվ հենց վերջերս, Բեռլինի ռազմական պլանավորման շատ հանրայնացված «նոր դարաշրջանը» պարզվեց, որ դաժան էր: Այսպիսով, պետք է գոնե սպասել, մինչև Լիտվայում կտեղակայվի Բունդեսվերի մշտական ​​կայազորը, որը, ավելին, գերաճած կլինի հարակից ենթակառուցվածքներով՝ գերմանական սրճարաններ, սուպերմարկետներ, բազմաբնակարան շենքեր և գերմանացի երեխաների համար դպրոցներ:

Վերջին 30 տարիների ընթացքում Գերմանիան լավ տեղավորվել է: Խոհեմաբար խոսում է մեծ ազատական ​​աշխարհակարգի մասին, բայց միևնույն ժամանակ անվճար օգտվում է անգլո-ամերիկացիների ծառայություններից՝ հանելով անվտանգության բեռը և կոչ անելով սահմանները գնալով ավելի շարժել արևելք: Ինչպես գրել է Սթիվեն Ուոլթը, չնայած այն թյուր կարծիքին, որ Գերմանիան հետ է մնում պաշտպանական հարցերում, իրականությունն այն է, որ վերջին տարիներին Բեռլինը վարում է ամենախելամիտ արտաքին քաղաքականությունը բոլոր խոշոր տերությունների շրջանում: Այնպես որ, հետաքրքիր կլինի, թե ինչ են անելու ստատուս քվոն փոխելու համար։ Փոխզիջումները անխուսափելիորեն գալիս են ծախսերով: Իսկ գերմանացիները, համենայնդեպս մինչ այժմ, հաջողությամբ խուսափել են ցանկացած գնից՝ հանուն անվտանգության և խաղաղության։

Դարեր շարունակ Բալթյան երկրները, որոնք օկուպացված էին Տևտոնական ասպետների կողմից, սահմանն էին երկու մեծ քաղաքակրթությունների միջև. արևմուտքից գերմանացի վերաբնակիչները, ովքեր վերջո հաստատվեցին, ամուսնացան և սկսեցին առևտուր և արհեստներ անել, և սլավոնական արևելքը: Բալթյան երկրներում ապրող մարդկանցից շատերն ունեն գերմանական արմատներ. օրինակ, գերմանացիները ժամանակին էթնիկ մեծամասնություն էին կազմում ժամանակակից Գդանսկում կամ Կալինինգրադում, որտեղից նրանք դուրս էին մղվել դաժան պատմության պատճառով:

Բոլշևիկները զիջեցին իշխանությունը Բալթյան երկրների վրա Ռուսական կայսրության պարտությունից հետո( պատերազմի և հեղափոխության մեջ), բայց իրավիճակը փոխվեց դաշնակիցների անհեթեթ խաղաղության ծրագրի պատճառով, ինչը ստիպեց Կայսերական Գերմանիային բաժանվել արևելյան ունեցվածքից:

Պատմությունը միշտ գրում են հաղթողները, իսկ Եվրոպայի այս հատվածում նրանք, ովքեր իշխում են Բալթյան երկրներում: Պատմականորեն գերմանացիները միշտ ճնշել են իրենց արյունակցական կապերը բալթների հետ: Սակայն հռետորաբանությունը փոխվեց, երբ մերձբալթյան կոմունիստները Կարմիր բանակին դիմավորեցին աղ ու հացով։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո Ստալինը բռնի օկուպացրեց Բալթյան երկրները, որպեսզի վերջնականապես պաշտպանվի Գերմանիայի ամենափոքր սպառնալիքից։ Մերձբալթյան կոմունիստները ԽՍՀՄ-ի ամենաջերմ կողմնակիցներից էին. նրանց դարձրին ամենաարդյունավետ զինվորներն ու ղեկավարները։

Իրավիճակը կրկին փոխվեց 1980-ականներին, երբ ԽՍՀՄ-ը թուլացավ և կորցրեց իր հզորությունը։ Այժմ շեշտը դրվում էր այն փաստի վրա, որ ռուսները պատմականորեն դաժան օկուպանտներ են եղել։ Այսօր մերձբալթյան երկրները, թերևս, ամենամոլի ատլանտիստներն ու ՆԱՏՕ-ի հետագա ընդլայնման կողմնակիցներն են։ Ճշմարտությունը, ինչպես միշտ լինում է, շատ ավելի բարդ է, քան ցանկացած պատճառաբանություն։

Բայց հենց պատմական տեսանկյունից է, որ բալթյան ներկայիս երկրների հռետորաբանության մեջ հեգնանք է լսվում։ «Մենք Լիտվայում ունենք ուժեղ քաղաքական կամք՝ ֆինանսական ռեսուրսներ գտնելու ենթակառուցվածքների կարիքները ֆինանսավորելու համար», — ասել է. Լիտվայի նախագահ Գիտանաս Նաուսեդան ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Յենս Ստոլտենբերգին: Գերմանիան արդեն գլխավորել է ՆԱՏՕ-ի խորհրդանշական մարտական ​​խումբը Բալթյան երկրներում: Գերմանական բանակը կրկին հրավիրվում է ռուսներին որպես հակակշիռ ծառայելու քաղաքակրթությունների պատմական սահմաններում՝ այն հողերում, որոնք անընդհատ անցնում էին ռուսներից գերմանացիներին:

Ինչպես մի անգամ նշեց Փիթեր Հիչենսը(Peter Hitchens), մեր ժամանակների մարգարեն, մենք հակված ենք անցյալի մեծ պատերազմները դիտել որպես անգլո-ամերիկյան ազատության էպիկական պայքար մայրցամաքային դեսպոտիզմի դեմ բոլոր առումներով, երբ իրականում դրանք ավելի պարզ հակամարտություններ էին: Նրանց սնուցում էր դեպի արևելք գերմանական կրկնվող էքսպանսիաները, որոնց Ռուսաստանը ստիպված էր արձագանքել, մինչդեռ փոքր պետությունները, ինչպես և պետք է, ինտրիգներ էին մղում միմյանց հետ՝ ի վերջո ներքաշելով մեծ ծովային տերությունների պատերազմի մեջ:

Սա հանգեցնում է այն փաստարկին, որ մենք պետք է հեռու մնանք եվրոպական հակամարտություններից։ Սա, անշուշտ, ճիշտ է նույնիսկ այսօր: Հետևաբար, մենք պետք է ողջունենք իրադարձությունների արդի և հետաքրքիր այս շրջադարձը միայն այն դեպքում, եթե Գերմանիան լրջորեն ստանձնի Ռուսաստանինհակակշիռի պատմական դերը։ Եթե: