Հայաստան դաշինքը երկուշաբթի հանրահավաք ու դիմադրության շարժման մեկնարկ է հռչակել։ Ավելի վաղ խորհրդարանի ընդդիմությունը կազմել էր ԱԺ հայտարարության նախագիծ, որը մերժվեց իշխող մեծամասնության կողմից։ Հայտարարության նախագծում խորհրդարանի ընդդիմությունն առաջին անգամ ներառել էր հայկական իրավունքների ու պահանջների խնդիրը։ Սակայն ՌԴ դեսպան Կոպիրկինի հետ հանդիպումից հետո հանրահավաքի ու դիմադրության շարժման նպատակների վերաբերյալ դաշինքի ներկայացուցիչների հռետորաբանությունը փոխվեց։ Հիմա խոսվում է «շարունակվող պարտությունները կանգնեցնելու, թրքացումը եւ Արցախի հայաթափումը կանխելու» մասին։
Նիկոլ Փաշինյանի «խաղաղ դարաշրջանին» խորհրդարանի ընդդիմությունը հակադրում է «արժանապատիվ խաղաղությունը», չմերժելով ռուս-թուրքական ծրագրերը։ Ստացվում է, որ այդ ծրագրերը պետք է իրագործել, սակայն արժանապատիվ ձեւով։ Թե որն է տարբերությունը արդյունքի տեսակետից՝ մնում է միայն ենթադրել։
Խնդիրն այն է, որ «շարունակվող պարտությունները, թրքացումը եւ Արցախի հայաթափումը», ավելացնենք նաեւ՝ սահմանազատման ու պատերազմի արդյունքների ճանաչման պայմանագիրը Ռուսաստանի ծրագրի բաղկացուցիչներն են։ Այդ ծրագրի բաղկացուցիչն է նաեւ մոսկովյան մտահղացմամբ ու քվոտաներով կազմավորված ներկայիս խորհրդարանը, որը կոչված է վավերացնել պայմանագրերը։ Փաշինյանի իշխանությունը եւ խորհրդարանը կազմվել են ռուս-թուրքական ծրագրին հավատարմության հիմքով։
Կարելի է իհարկե լռության մատնել այս հանգամանքները, բայց դրանից ոչինչ չի փոխվում։ Նույն կերպ, կարելի է հռչակել դիմադրության շարժում եւ այն հանգեցնել ներքին նեղ խնդիրներին, որոնք նույնպես ոչինչ չեն փոխում ազգային-պետական շահի տեսանկյունից։
Հնարավոր է՝ պատկերացումներ չկան, թե ինչ է դիմադրության շարժումը եւ ինչպես է պետք այն իրականացնել։ Իշխանափոխությունը չի կարող միավորիչ գաղափար լինել, եւ հայկական ընդդիմություններն այս տարիների ընթացքում պետք է որ համոզված լինեին դրանում։ Դիմադրության շարժումը պետք է հանրությանը ցույց տա այլընտրանք, տվյալ դեպքում՝ այլընտրանք ռուս-թուրքական ծրագրին՝ հայկական պահանջների եւ իրավունքների, կորուստների վերականգման ու ռեւանշի, դրանց իրականացման հստակ քայլերի ամբողջությամբ։
ԱԺ հայտարարության նախագիծը, որը տապալեց իշխող մեծամասնությունը, պարունակում էր այդ տարրերը։ Խորհրդարանի ընդդիմությունն ԱԺ օրակարգը կարող էր հեղեղել նման նախագծերով՝ Արցախի դեօկուպացիայի, ճանաչման ու վերամիավորման որոշման իրագործման, ռեգիոնալ ու առավել լայն նախաձեռնությունների տեսքով։ Դրանց շուրջ տեղի կունենար հանրային լայն կոնսոլիդացիա, ընդհուպ՝ այդ հարցերի քննարկման համազգային հարթակների ձեւավորմամբ, մի կողմ թողնելով վերջին մեկ տարվա ներքին պրիմիտիվ գզվռտոցներն ու «բանավեճերը»։ Իշխող մեծամասնությունը պետք է միայնակ մնար Պուտինի ու Ալիեւի հետ՝ կորցնելով «ժողովրդի տված մանդատը», որով փորձում են լեգիտիմացնել հակահայ ծրագրերը։
Կոպիրկինի այցից եւ վերջին զարգացոըմներից հետո Հայաստան դաշինքի հռչակած նպատակները դառնում են անհեթեթություն «տեղայնացման» պարագային։ Խնդիրը չափազանց պարզ է, եւ այդ առումով խորհրդարանի ընդդիմությունը ճակատագրի հեգնանքով վաղն ինքն է կանգնելու իր իսկ հրավիրած ատյանի առաջ՝ անէության, թե ազգային-պետական շահով շարունակելու ընտրությամբ։
Աղբյուր՝ lragir.am
Նմանատիպ Լուրեր
