Մշակույթը խոսում է հայ մարդու կյանքի որակի մասին
Մշակույթը ցանկացած ազգի ոգին է եւ առաջնակարգ դեր ունի նրա կյանքում` ոչ միայն ընդհանուր քաղաքակրթական մակարդակի, այլեւ ազգապահպանության առումով: Հետեւաբար` պետության առաջնահերթ խնդիրներից մեկը պետք է լինի օրենսդրական համապատասխան դաշտի ձեւավորման եւ գործնական քայլերի միջոցով ազգային մշակույթի զարգացման նպաստավոր պայմանների ստեղծումը:
Ազգային գաղափարը մշակութային ծագում ունի և այն ներառվում է գաղափարախոսություն ազգային նպատակների ծիրում: Որքան պարզ և հստակ են նպատակները, որքան ուսումնասիրված և հանրայնացված է տվյալ ժողովրդի մշակույթն, այնքան առանց խոչընդոտների է ձևավորվում ազգային գաղափարախոսությունը՝ գտնելով իր տեղը ազգային պետության սահմանադրության և պետական քաղաքականության մեջ, որում մշակութային քաղաքականությունն ունի իր կարևոր տեղը: Ազգային պետության գործառության պայմաններում, երբ հստակ են ազգային նպատակները, մշակութային ինքնաճանաչողության շնորհիվ ի հայտ է գալիս ազգային գաղափարը, որի շուրջ՝ որպես առանցքի, ձևավորովում է ազգային գաղափարախոսությունը: Ազգային պետության երկու գլխավոր նպատակներից մեկը ազգային ինքնության պահպանությունն է, որն անհնարին է առանց մշակույթի պահպանության և վերարտադրության։
Ի հարկե մշակույթը հանդիսանում է հիմք խաղաղ գոյակցության համար:
Այն ուսուցանում է փոխըմբռնում և հանդուրժողականություն: Առանց մշակույթի մարդկությունը գոյություն չի ունենա: Մշակույթը նաև խոսում է կյանքի որակի մասին: Այն մարդկանց միջև ստեղծում է վստահություն և համերաշխության զգացում: Այն գոհացնում և երջանկացնում է մարդկանց: Յուրաքանչյուր նախագծի ընթացքում և յուրաքանչյուր օր մենք աշխատում ենք մարդկանց հետ և մարդկանց համար: Մեր վերապատրաստման դասընթացների միջոցով մենք փորձում ենք աջակցել մարդկանց և ստեղծել հնարավորություններ, որպեսզի նրանք հասնեն կյանքի որոշակի կենսամակարդակի: Մշակույթը մարդակենտրոն է:
Կայուն զարգացումը ժամանակի հրամայականն է ու պարտադիր պահանջը: Այն նոր մտածելակերպ է` որը ենթադրում է տնտեսական, սոցիալական, մշակութային, էկոլոգիական և քաղաքական ոլորտների ներդաշնակություն: Աներկբայորեն կարելի է փաստել, որ այս ներդաշնակության մեջ կարևորագույն ռեսուրս է մշակութը: Մշակույթն այսօր ընկալվում է որպես հոգևոր, նյութական, մտավոր և զգացմունքային հատկանիշների ամբողջություն, որն հատուկ է յուրաքանչյուր հասարակությանը, սոցիալական խմբի և անհատի: Մշակույթի նման ընկալումը ուղղակի և անուղղակի կերպով պայմանավորում է նաև մարդկանց միջև փոխհարաբերությունների բնույթը, փոխհամագործակցության շրջանակները, մրցակցությունը և փոխազդեցությունները: Ուստի և տրամաբանորեն, հարց է ծագում. համարվում է արդյո՞ք մշակույթը «զարգացման» տարր, նպատակամետ գործոն` որն իր դրսևորման ամենաբազմազան ձևերով հանդերձ պայմանավորում է առաջընթաց և ներդաշնակ զարգացումներ: Այո, 21-րդ դարասկզբին մշակույթը յուրաքանչյուր երկրի սոցիալ-տնտեսական զարգացման ամենակարևվոր հիմնասյուներից մեկն է: Այն ներազդում է մարդկային քաղաքակրթության զարգացման վրա ամենատարբեր ձևերով` համարվելով վերջինիս նպատակը և միջոցը:
Աշխարհի հնագույն մշակույթ ունեցող երկրներից մեկը՝ Հայաստանը, այսօր աշխարհի հայտնի թանգարաններում ներկայացված է: Հայկական մշակույթ՝ ոչ թե Հայաստանի մշակույթ. այսինքն, դիտարկելի է դառնում տեսակի հարցը: Առանց մշակութային առանձնահատկությունների գոյություն չունի ազգ և հետևաբար անիմաստ է դառնում անկախ ազգային պետականության գոյությունը: Կրոնը նույնպես կրում է ազգային ինքնօրինակության դրսևորումներ: Քրիստոնեությունն ընդհանուր է բազմաթիվ ազգությունների համար, սակայն այն ազգերի կողմից տարբեր կերպ կարող է ընթերցվել: Բայց հայ ժողովուրդը նաև ունի առանձնահատուկ լեզու և մշակույթ: Կրոնը նույնպես համարվում է ազգության աշխարահայացքի դրսևորում: Դա, դեպի Աստված տանող այն ճանապարհն է և կամ այն լեզուն է, որով յուրաքանչյուր ազգ խոսում է Աստծո հետ:
Բոլոր ժամանակներում անհրաժեշտ է աջակցել մշակույթին: Լարված քաղաքական իրադրությունը և տնտեսական խնդիրները հիմնականում ըմբռնման բացակայության արդյունք են:
Մշակույթը դրական ազդեցություն է թողնում մարդկանց կյանքի վրա, նրանց դարձնում ավելի ազատ, խթանում փոխըմբռնումը:
Յուրաքանչյուր այն երկրում, որտեղ վերապատրաստման ծրագրեր ենք անցկացնում, անհրաժեշտ է խոսել մարդկանց հետ, ավելի շատ բան իմանալ նրանց գաղափարների, նպատակների և կապերի մասին: Նախագիծ ղեկավարելու մեթոդաբանությունը համընդհանուր է, բայց վերջիվերջո մենք գործ ունենք մարդկանց հետ: Մեր ուշադրությունը նրանց է ուղղված, մենք գիտենք նրանց կարիքները և փորձում ենք դրանց բավարարել:
Այս է պատճառը, որ 21-րդ դարում կայուն զարգացումը հասարակության զարգացման այլընտրանքային ուղի է, նպատակ:
Մշակութային կենտրոնները ինչ-որ չափով համայնքային կենտրոններ են հիշեցնում: Արվեստի հանդեպ տածած սերը կստիպի Ձեզ, որ արվեստին միշտ տեղ հատկացնեք Ձեր կյանքում: Անպայման չէ լինել մասնագետ, որպեսզի հասկանաք արվեստը: Արվեստը ուժ է հաղորդում մարդկանց և բարելավում նրանց կյանքը:
Դար ու դարեր մշակույթը յուրաքանչյուր երկրի անկախությունն ու պետականությունը ձևավորող-հաստատող ամբողջականության ռազմավարական կարևորագույն նշանակություն ունեցող բաղադրիչներից մեկն է եղել, կա և կլինի հավիտենապես: Ինչպես՝ հացը, ջուրը, ճանապարհը:
Մենք հայ եք, մեր ազգն անհամար զրկանքներ է տեսել, սակայն դիմակայել է միշտ իր բառ ու բանով, մշակույթով իր անկրկնելի: Այո, հայ ենք, մենք ապացուցեցինք աշխարհին, որ ամեն ինչ կարող ենք: Դեռ էլի աղքատության մեջ ապրելը չնչին բան է մեզ համար, բայց Աստված չանի՝ անհայերեն ու անմշակույթ ապրել մենք չենք կարող: Այդպես մենք կվերածվենք մեկ այլ ազգի: Այստեղ տեղին է հիշել և վերահրապարակել հարյուր տարվա վաղեմություն ունեցող՝ Թումանյանի, Տերյանի,Պատկանյանի, Բաշինջաղյանի և մեր ազգի մյուս Մեծերի՝ մեր ծխականության, գավառականության, քաղքենիության, մեզ պատիվ չբերող այլ բարքերի մասին դառնորեն գրված հոդվածներն ու նամակները… Մինչ երեկ՝ հարյուր տարի անց, ի՞նչ է փոխվել…
Այո, 21-րդ դարասկզբին մշակույթը յուրաքանչյուր երկրի սոցիալ-տնտեսական զարգացման ամենակարևոր հիմնասյուներից մեկն է: Այն ներազդում է մարդկային քաղաքակրթության զարգացման վրա ամենատարբեր ձևերով` համարվելով վերջինիս զարգացման նպատակը և միջոցը:
Նմանատիպ Լուրեր
