Մտածել, թե Անկարան հրաժարվում է Հայաստանի հետ նախապայմանով խոսելու մտադրությունից, թերևս կլինի մոլորություն կամ միամտություն: Բայց, ի վերջո նաև խոսակցությունն է նաև նախապայմանների չեզոքացման, բովանդակային քննարկումների հնարավորինս հարմար միջավայր ձևավորելու ճանապարհներից մեկը, հատկապես այն պարագայում, երբ հակառակ ճանապարհով ընթանալը կարծես թե չի ուրվագծում որևէ հուսադրող հեռանկար: Չկա երաշխիք որևէ առումով և քաղաքականության մեջ որևէ գործընթացի այսպես ասած ռիսկերի և հնարավորությունների հարաբերակցություն որոշվում է նրանով, թե տվյալ սուբյեկտը որքանով է ի զորու պաշտպանել իր շահն ու ձևավորել իր համար նպաստավոր օրակարգ: Ի վիճակի կլինի՞ Հայաստանը այդպիսի պաշտպանության: Եթե ոչ, ապա խոշոր հաշվով նշանակություն չի ունենալու՝ կա՞ որևէ ուղիղ հաղորդակցություն Թուրքիայի հետ քննարկումների տեսքով, թե՞ ոչ: Ի վերջո մեր շուրջ գործընթացները ծավալվում են և  դրանք բազմակի ուժեղ են մեզանից, չմասնակցելով որևէ կանխարգելիչ դեր ունենալու համար, առավել ևս նկատելով այն վերաբերմունքն ու դիրքավորումները, և այն առաջնահերթությունները,  որ ունեն արտառեգիոնալ խոշոր խաղացողները: Ի վերջո, եթե նրանք կառավարում են թուրքական վարքագիծը, կամ ռուս-թուրքական հարաբերությունների բարդ մեխանիկան փոխզսպման տրամաբանությամբ, ապա կառավարում են առավելապես իրենց առաջնահերթությունների, ոչ թե Հայաստանի ռիսկերի կառավարման տրամաբանությամբ: