Նախկին նախագահ Սերժ Սարգսյանն անդրադարձել է երեկ գիշերը Ադրբեջանի կողմից սանձազերծված մարտական գործողություններին և...  ոչ մի գնահատական չի տվել իր երբեմնի կոլեգայի վարքագծին։ Փոխարենն իրեն հատուկ հիշաչարությամբ ամեն ինչ բարդել է ՀՀ գործող ղեկավարության վրա՝ մասնավորապես ծոր տալով. «Ցավոք, քանի դեռ Հայաստանի իշխանության ղեկին անկարող, վախկոտ, ազգային և պետական շահերից չբխող գործողություններ իրականացնող վարչախումբն է, որը բանակցություններ է վարում մեր պետության և ժողովրդի անունից, հետևանքներն այսպիսին են լինելու»:

Սա ասում է մեկը, որն անցել է  Արցախյան առաջին, Ապրիլյան պատերազմների միջով,  Ադրբեջանի նախագահի  հետ  ի պաշտոնե 10 տարի բանակցել է ԼՂ խնդրի կարգավորման շուրջ և  5 մատի պես գիտի, թե ինչ «ֆրուկտ» է Հեյդարի որդի Իլհամը։ 

Սա ասում է ոչ թե շարքային ՀՀԿ-ականը կամ «Դիմադրություն» շարժման ֆանատներից մեկը, այլ ենթադրաբար պետական մտածողություն ունեցող նախկին բարձրաստիճան պաշտոնատար այրը, որի ամեն մի բառը ներքին սպառման ապրանք լինելուց զատ՝ սեփական երկրի մասին  արտաքին լսարանին ուղղված մեսիջ է։ 

Եթե առաջնորդվենք մերժված նախագահի տրամաբանությամբ, ապա երևի ժամանակին ինքն ու իր  վարչախումբը՝ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանով, ԶՈՒ ԳՇ պետ Խաչատուրովով և մնացյալ հայտնի ու անհայտ կադրերով, անկարող, վախկոտ,  ազգային և պետական շահերից չբխող գործողություններ իրականացնող վարչախումբ էր, քանի որ 10 տարի հարաբերվելով Ադրբեջանի ղեկավարի հետ, բանակցելով ԼՂ խնդրի հարցով՝  այդպես էլ չկարողացավ կանխել  սահմանային՝ զոհերով ուղեկցված  պերմանենտ սադրանքներն ու բախումները։ Չկարողացավ կանխարգելել ապրիլյան քառօրյան, դրանից առաջ էլ՝ 2014-ին, «Միասնություն 2014» անվամբ լայնածավալ զորավարժությունների ժամանակ Ղարաբաղի ռազմական  ուղղաթիռի խոցումը և այլ նմանատիպ միջադեպեր ու ավելի մասշտաբային գործողություններ։   

Երևի նույն այդ վարչախմբի ապաշնորհության ու ոչ կոմպետենտության հետևանքով էր, որ Ալիևն օրավուր ավելի էր լկտիանում իր հայտարարություններում՝ մասնավորապես Ապրիլյան պատերազմից հետո խոսելով  Հայաստանի Հանրապետության տարածքը «վերադարձնելու» իր մտադրության մասին: «Այսօր մենք չենք հավակնում ներկայիս Հայաստանի Հանրապետության հողին: Մենք մտադիր չենք ռազմական ճանապարհով  վերադարձնել ոչ Երևանը, ոչ Մեղրին, ոչ Գորիսը: Բայց ես համոզված եմ, որ կգա ժամանակը, և մենք` ադրբեջանցիներս, կվերադառնանք մեր բոլոր պատմական հողերը»,- հոխորտացել էր Ալիևը, որի պորտը տեղը դնելու գործը իր վրա էր վերցրել ԱԺ ՀՀԿ-ական փոխխոսնակ Էդուարդ Շարմազանովը. «Լեռնային Ղարաբաղի վերաբերյալ Ալիևի ռազմատենչ հայտարարությունների առնչությամբ միջազգային հանրության լռությունը հանգեցրեց այն բանին, որ նա արդեն հավակնություններ ունի ՄԱԿ-ի անդամ ինքնիշխան պետության տարածքի նկատմամբ: Եթե այդպես շարունակվի, Ալիևը կսկսի տարածքային պահանջներ հայտնել նաև Իրանի, հնարավոր է նաև այլ հարևանների նկատմամբ: Ախորժակն ուտելուց է բացվում»։  

Եվ վերջապես՝ Սերժ Սարգսյանի վարչակազմի դիվանագիտական ապաշնորհության և մյուս որակների մասին չէ՞ արդյոք  վկայում նրա՝ ի պաշտոնե արած  ամենավերջին հայտարարությունը, որում ՀՀ  նախկին  գլխավոր բանակցողը խոստովանում է բանակցային գործընթացի պարալիզացված լինելու  մասին։  «Բանակցային գործընթացը լավատեսություն չի ներշնչում, բայց ավելի հստակ ասած, այդ բանակցային գործընթացը ուղղակի կանգնած է»,- ասում էր վարչապետի թեկնածու Սերժ Սարգսյանը հեղափոխությունից մի քանի օր առաջ։ Իսկ ահա 44-օրյա պատերազմի ժամանակ «Independent»-ին տված հարցազրույցում խոստովանեց. «Կարող եմ ասել, որ այս հակամարտությունը երբեք չի եղել սառեցված հակամարտություն, անգամ եթե մեզ հաջողվել է երաշխավորել Հայաստանի և Լեռնային Ղարաբաղի անվտանգությունը։ Փոքր մասշտաբներով, սակայն Ադրբեջանը բոլոր այս տարիներին շարունակել է հարձակվել մեզ վրա։ Իրական խաղաղությունը միայն հնարավոր է բանակցությունների միջոցով»։

Մեջբերումների ու հիշեցումների շարքը կարելի է անվերջ շարունակել, բայց դրանից ո՛չ Սերժ Սարգսյանի վարչախումբը հետին թվով կդառնա անվախ, ամենակարող և ազգային շահերից բխող բանակցություններ վարած, ո՛չ էլ Ալիևը կդադարի լինել ռազմատենչ, ապակառուցողական ու... ոչ դիվանագիտական բառապաշարով ասած՝ ղամմազ։ 

Հ.Գ. Սերժ Սարգսյանը լավ կանի բացահայտի, թե  2011-ի հունիսին Կազանում ԼՂ խնդրի «փաթեթային լուծման»  համաձայնեցման ժամանակ երբ Ալիևը գրպանից թուղթ հանեց, այդ ի՞նչ  «տասնյակից ավելի էական փոփոխություններ» էր առաջարկում մտցնել փաստաթղթում ՝ վերջում էլ հիասթափեցնելով միջնորդներին ու մերժելով իր համաձայնությունը տալ այդ փաստաթղթին։ 

Հեղինե Մանուկյան 

 

 

Աղբյուր՝ civic.am