Նիկոլ Փաշինյանը խոսում էր այն մասին, որ Հայաստանի դաշնակից Ռուսաստանը դաշնակցում է նաև Հայաստանի թշնամի Ադրբեջանի հետ: Դաշնակից հասկացությունը պետական քաղաքականության կարևորագույն եզրերից է: Բարդ է պատկերացնել պետություն, որը գործում է առանց դաշնակցային սխեմաների: Հայաստանի պարագայում, չափազանց բարդ հանգամանքներից մեկն այն է, ինչ շոշափվում է Փաշինյանի խոսքի տողատակում. դաշնակից, որը Հայաստանի հետ հարաբերությունը կգնահատի նկատելիորեն ավելի կարևոր ու բարձր, քան հարաբերությունն այս սուբյեկտի հետ, որից բխող սպառնալիքները հակազդելու համար էլ Հայաստանին ամենից առաջ պետք է այդ դաշնակցությունը: Գուցե ստացվեց մի քիչ բարդ, բայց իրականում բանն ավելի պարզ է:

Հայաստանի անվտանգության սպառնալիքը գալիս է Ադրբեջանից և Թուրքիայից: Հայաստանին ուժեղ և կայուն, հուսալի դաշնակից է պետք այդ սպառնալիքին հակազդելու համար: Ռուսաստանը ինչ որ աստիճանով այդ հարցում օգտակար դաշնակից է, իսկ ինչ որ աստիճանով՝ ավելի դաշնակից է նույն Ադրբեջանին և Թուրքիային, ինչը Հայաստանի համար բազմապատկում է սպառնալիքները և առաջացնում նոր և հուսալի դաշնակցի անհրաժեշտություն: Բայց, կա՞ այդ դաշնակիցը, որը պատրաստ է դաշնակցել մեզ հետ այն աստիճան, որքան որ մեր պատկերացումներն են Ադրբեջանի և Թուրքիայի հանդեպ, նրանց հետ ունեցած պատմա-քաղաքական խնդիրների համատեքստում: Երբ շատ խորամուխ ենք լինում այդ հարցերում, ապա կանգնում ենք թերևս մի իրավիճակի առաջ, որի ամբողջ խորությունն ու մանրամասները արձանագրելը, խոստովանելը, դրանց ամբողջական և մանրակրկիտ առերեսվելը մեզ համար դառնում է շատ բարդ, համարձակություն պահանջող խնդիր: Այն է, մեզ հորդորում են կարգավորել հարաբերությունը Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ, այդ պարագայում խոստանալով անել անհրաժեշտը հետագա անվտանգությունն ու կայունությունը, խաղաղությունը ապահովելու համար: Իսկ կարգավորել հարաբերությունը Ադրբեջանի և Թուրքիայի հետ, նշանակում է անել քայլեր, որոնք պետք է բավարարեն ոչ միայն մեզ, այլ նաև նրանց: Իսկ այստեղ ձևավորվում է չափազանց բարդ քաղաքական օրակարգը, եթե նկատի առնենք  կամ չմոռանանք նաև Ռուսաստանի և նրա շահերի, Թուրքիայի ու Ադրբեջանի, նաև Իրանի հետ նրա հարաբերությունների գործոնը:

Ահա այստեղ է, որ պետք է խոստովանենք, որ «դաշնակից փոխելու» հարցը կամ օրակարգը գործնականում պարզունակ, առկա իրավիճակին ու խնդիրների խորությանն անհամարժեք օրակարգ է, ու ոչ այն պատճառով, որ չկա Ռուսաստանից ավելի լավ դաշնակից, այլ այն պատճառով, որ Հայաստանը պարուրող հարցերն իրականում շատ ավելի բարդ են և պահանջում են մեզանից ոչ թե «փոփոխություն», այլ լրացում, համալրում, հավելում: Ըստ այդմ, երբ խնդիրը դրվում է «փոփոխության» տրամաբանությամբ քննարկման կամ դառնում այդ տրամաբանությամբ «խոսույթի» առանցք, այն հասարակական-քաղաքական միտքը սկսում է պտտել «ժամացույցի սլաքին» հակառակ: Իսկ դա հասարակական-պետական մակարդակով առաջացնում է «սրտխառնոց» կամ «գլխապտույտ»:  Երկու դեպքում էլ կարևորագույն շրջափուլում որոշումներ կայացնելու խիստ անպատեհ և աննպաստ վիճակ: Ընդ որում, այդ իսկ պատճառով բացառելի չէ անգամ, որ այդօրինակ «խոսույթի» ձևավորմանը գործնականում նպաստում են ոչ թե Հայաստանի անկախության և ինքնիշխանության հարցում առավել շահագրգիռ, այլ հակառակ մոտիվներն ունեցող ուժերը, իհարկե օգտագործելով նաև անկեղծ նվիրյալների:

Աղբյուր՝ 1in.am