Նախորդ տարվա վերջին Մորիս Չանգը՝ Թայվանի (և աշխարհի) առաջատար կիսահաղորդիչների արտադրողի լեգենդար հիմնադիրը, հայտարարեց, որ «գլոբալիզացիան գրեթե մեռած է»: Մի աշխարհում, որտեղ գլոբալ շղթաները խաթարված են COVID-19-ի պատճառով և ավելացել է չին-ամերիկյան մրցակցությունը, մի շարք մեկնաբաններ արձագանքում են այս տրամադրությանը, և շատ ընկերություններ սկսել են վերակազմավորել իրենց արժեքային շղթաները՝ արտադրությունը երկիր վերադարձնելով (on-shoring) կամ այն ​​հեռավոր երկրներից մոտեցնելը (near-shoring):

Սակայն սխալ կլինի եզրակացնել, որ գլոբալիզացիան ավարտվել է: Եվ մարդկության պատմության մեջ շատ բան բացատրում է, թե ինչու է այդպես:

Գլոբալիզացիան ուղղակի փոխադարձ կախվածությունն է միջմայրցամաքային, ոչ թե ազգային կամ տարածաշրջանային հեռավորությունների վրա: Ինքնին դա ոչ լավ է, ոչ վատ, և իհարկե նորություն չէ։ Կլիմայի փոփոխությունը և միգրացիան խթանում են մարդկության տարածումը մոլորակի վրա այն պահից, երբ մեր նախնիները սկսեցին հեռանալ Աֆրիկայից ավելի քան մեկ միլիոն տարի առաջ, շատ այլ տեսակներ նույնն արեցին:

Նման գործընթացները միշտ հանգեցնում են կենսաբանական փոխազդեցության և փոխադարձ կախվածության ավելացմանը: Ասիայում սկսված ժանտախտը 1346-ից 1352 թվականներին սպանեց Եվրոպայի բնակչության մեկ երրորդը: Եվ երբ եվրոպացիները հայտնվեցին Արևմտյան կիսագնդում 15-րդ և 16-րդ դարերում, նրանց հարուցիչները ոչնչացրեցին բնիկ բնակչության մեծ մասը: Ռազմական գլոբալիզացիայի մասին կարելի է խոսել առնվազն Քսերքսեսի, իսկ հետո Ալեքսանդր Մակեդոնացու ժամանակներից, որի կայսրությունը ընդգրկում էր երեք մայրցամաքներ։ Եվ, իհարկե, 19-րդ դարում Բրիտանական կայսրությունում արևը երբեք չի մայր մտել: Զուգահեռաբար մեծ կրոնները տարածվեցին բոլոր մայրցամաքներում. սա գլոբալացման սոցիալ-մշակութային ձև էր:

Ժամանակակից դարաշրջանում շեշտը դրվում է տնտեսական գլոբալիզացիայի վրա՝ ապրանքների, ծառայությունների, կապիտալի, տեխնոլոգիաների և տեղեկատվության միջմայրցամաքային հոսքեր: Այս գործընթացը նույնպես նոր չէ, բայց տեխնոլոգիայի փոփոխությունների պատճառով հեռավորությունների հետ կապված ծախսերը զգալիորեն կրճատվել են, և, հետևաբար, ներկայիս տնտեսական գլոբալիզացիան ավելի խորն ու արագ է ստացվել։ Դեռ միջնադարում Մետաքսի ճանապարհը կապում էր Ասիան և Եվրոպան, բայց այն բոլորովին տարբերվում էր ժամանակակից կոնտեյներային նավերի հսկա երթևեկության ծավալներից, էլ չեմ խոսում ինտերնետ կապի մասին, որը թույլ է տալիս անմիջապես միացնել մայրցամաքները:

Թեև 20-րդ դարում գլոբալիզացիան հիմնականում դիտվում էր որպես տնտեսական երևույթ, 2000-ականներին այն դարձավնորաձև բառ քաղաքականության մեջ (ինչպես դրա կողմնակիցների, այնպես էլ քննադատների շրջանում): Երբ Դավոսում ցուցարարները կոտրեցին McDonald’s-ի պատուհանները՝ բողոքելով Ասիայում աշխատանքային պայմանների դեմ, դա քաղաքական գլոբալիզացիայի օրինակ էր:

Ներկայիս գլոբալիզացիան ակնհայտորեն տարբերվում է 19-րդ դարի գլոբալիզացիայից, երբ եվրոպական իմպերիալիզմը կազմում էր դրա ինստիտուցիոնալ կառուցվածքի մեծ մասը, և բարձր ծախսերի պատճառով շատ ավելի քիչ մարդիկ էին ուղղակիորեն ներգրավված դրանում։ Արևմտյան ընկերությունները սկսեցին տարածվել աշխարհով մեկ դեռ 1600-ական թվականներին, իսկ 19-րդ դարի վերջում օտարերկրյա ուղղակի ներդրումների համաշխարհային ծավալը (կարճ ասած ՕՈՒՆ) համարժեք էր համաշխարհային ՀՆԱ-ի մոտ 10%-ին։ 2010 թվականին համաշխարհային ՕՈՒՆ-ն արդեն ներառում էր ոչ Արևմտյան ընկերությունների ներդրումները, և դրանց ընդհանուր գումարը համարժեք էր համաշխարհային ՀՆԱ-ի մոտ 30%-ին:

1914 թվականին՝ Առաջին համաշխարհային պատերազմի նախօրեին, համաշխարհային փոխկախվածության աստիճանը շատ բարձր էր, և այդ փոխկախվածությունը ներառում էր մարդկանց, ապրանքների և ծառայությունների տեղաշարժը։ Եղել են նաև անհավասարություններ, քանի որ տնտեսական գլոբալիզացիայի օգուտները բաշխվել են անհավասարաչափ։ Այնուամենայնիվ, տնտեսական փոխկախվածությունը չխանգարեց խոշորագույն առևտրային գործընկերներին պատերազմել միմյանց հետ (այդ պատճառով մարդիկ այն ժամանակ այն անվանեցին Մեծ պատերազմ): Չորս տարվա մահացու բռնությունից և ավերիչ ավերածություններից հետո համաշխարհային տնտեսական փոխկախվածությունը կտրուկ ընկել է: Համաշխարհային առևտուրը և ներդրումները վերադարձան 1914 թվականի մակարդակին 1960-ական թվականներին:

Կարո՞ղ է նման բան կրկնվել: Այո, եթե մի կողմից ԱՄՆ-ը, մյուս կողմից՝ Ռուսաստանը կամ Չինաստանը սխալվեն և սկսեն մեծ պատերազմ։ Սակայն, եթե նման անկանխատեսելի իրադարձությունները բացառվեն, կրկնությունը քիչ հավանական է: Չնայած ԱՄՆ-ի և Չինաստանի միջև տնտեսական «բացի» մասին խոսակցություններին, այդ բացը դեռ շատ ընտրովի է և անավարտ: Ապրանքների և ծառայությունների համաշխարհային առևտուրը կտրուկ աճել է 2020 թվականի կորոնավիրուսային անկումից հետո, թեև այս վերականգնումը հավասարապես ուժեղ չի եղել բոլոր ուղղություններով:

Քանի որ Ամերիկան ​​նոր խոչընդոտներ է ստեղծում որոշակի բարձրարժեք ապրանքների հոսքի համար դեպի Չինաստան և Չինաստանից, ԱՄՆ-ի ներմուծումը Չինաստանից ընդամենը 6%-ով է աճել մինչքովիդյան մակարդակից, մինչդեռ Կանադայից և Մեքսիկայից ներմուծումը ավելի քան 30% է աճել։ ակնհայտորեն գերազանցում է գլոբալիզացիան հետքովիդյան վերականգնման տեմպերի առումով։ Բայց եթե ուշադիր նայեք, կտեսնեք, որ չնայած 2018-2022 թվականներին ԱՄՆ ներմուծման Չինաստանի մասնաբաժինը 21%-ից նվազել է մինչև 17%, Վիետնամից, Բանգլադեշից և Թաիլանդից ԱՄՆ ներմուծումն աճել է ավելի քան 80%-ով։ Այս թվերը հստակ ցույց են տալիս, որ գլոբալացումը չի մահացել։

Այստեղ հարկ է նշել, որ Միացյալ Նահանգների հետ ասիական այս նոր առևտրային ուղիներն իրականում հանդես են գալիս որպես չինական առևտրի միջնորդ: Ամերիկան ​​և նրա դաշնակիցները դեռևս շատ խորը փոխկապակցված են չինական տնտեսության հետ, ինչը երբեք չի եղել ԽՍՀՄ-ի հետ Սառը պատերազմի ժամանակ: Արևմտյան երկրները կարող են մեղմել անվտանգության սպառնալիքները՝ թույլ չտալով չինական ընկերություններին (օրինակ՝ Huawei-ին) մասնակցել Արևմուտքում 5G հեռահաղորդակցության ցանցերի կառուցմանը, միևնույն ժամանակ չստեղծելով չափազանց բարձր ծախսեր՝ ամբողջությամբ քանդելով համաշխարհային արտադրական շղթաները։

Ավելին, եթե նույնիսկ աշխարհաքաղաքական մրցակցությունը զգալիորեն սահմանափակի տնտեսական գլոբալիզացիան, աշխարհը դեռևս մեծապես փոխկապակցված կմնար շրջակա միջավայրի գլոբալիզացիայի պատճառով: Համաճարակները և կլիմայի փոփոխությունը ենթարկվում են կենսաբանության և ֆիզիկայի օրենքներին, ոչ թե քաղաքականությանը: Ոչ մի երկիր միայնակ չի կարող լուծել այս խնդիրները։ Չինաստանում ջերմոցային գազերի արտանետումները կարող են հանգեցնել բարձր ծախսերի՝ կապված ծովի մակարդակի բարձրացման կամ ծայրահեղ եղանակային իրադարձությունների հետ ԱՄՆ-ում կամ Եվրոպայում և հակառակը:

Նման ծախսերը կարող են հսկայական լինել: Գիտնականների գնահատմամբ՝ Չինաստանում և ԱՄՆ-ում մահացությունները նորմայից ավելի քան մեկ միլիոնով ավելի են՝ կապված Ուհանում սկսված COVID-19 համաճարակի հետ, մասամբ այն պատճառով, որ երկու երկրները չկարողացան համագործակցել դրա դեմ պայքարում: Կլիմայի փոփոխության կամ ապագա համաճարակների դեմ պայքարում հաջողակ լինելու համար անհրաժեշտ է ճանաչել գլոբալ փոխկախվածության առկայությունը, նույնիսկ եթե դա ոմանց դուր չի գալիս։

Գլոբալիզացիայի հիմնական շարժիչ ուժերից մեկը տեխնոլոգիական փոփոխությունն է, որը նվազեցնում է հեռավորությունների նշանակությունը։ Եվ այս փոփոխությունները պահպանվելու են։ Գլոբալիզացիան չի ավարտվել. Միգուցե նա պարզապես դադարեց լինել այնպիսին, ինչպիսին մենք ենք ուզում: