Ֆրանսիայի դեպքում կան պատմականորեն ձևավորված հարաբերություններ, սակայն Գերմանիայի մասով դեռ մեծ աշխատանք կա կատարելու, որն արդեն իսկ հաջողությամբ իրականացվում է:

«Գերմանիան այսօր մեզ համար մեկ տնտեսական գործընկերն է Եվրամիությունում, բացի դա՝ նա նաև մեծ ազդեցություն է ունեցել ԵՄ փաստահավաք առաքելության Հայաստան ուղարկման գործում, որը նշանակում է՝ ձևավորվում է փոխշահավետ քաղաքական երկխոսություն, ինչի շնորհիվ Հայաստանը դառնում է Եվրամիության համար շատ կարևոր գործընկեր, հատկապես՝ Հարավային Կովկասում խաղաղության և անվտանգության ապահովման գործում: Տեսանք նաև, որ մի շարք գերմանական ընկերությունների ներկայացուցչություններ են բացվելու Հայաստանում, որը նշանակում է՝ գերմանական բիզնեսի համար ՀՀ-ն դառնում է բավականին գրավիչ: Սրա արդյունքում Գերմանիան ավելի շատ բան կիմանա հայկական տնտեսական կյանքի և հնարավոր ներդրումային ուղղությունների մասին»,- «Հայկական ժամանակ»-ի հետ զրույցում արձանագրում է նա:

Վերջինիս կարծիքով՝ նման տնտեսական համագործակցությունը Գերմանիայի հետ կարևոր է նաև քաղաքական և բարոյական աջակցության տեսանկյունից: Խալաթյանը կարևորում է, որ ներկայումս Եվրամիության երկրները հնարավոր ամեն տեսակ աջակցություն ցուցաբերեն ՀՀ-ին՝ հակակշռելու այն բացասական զարգացումները, որոնք կան Ռուսաստանի պրոադրբեջանական դիրքորոշման հետևանքով:

«Այս առումով մենք ունենք բավականին վտանգավոր իրավիճակ, երբ ՌԴ-ի թողտվությամբ Ադրբեջանը փաստացի խախտում է բոլոր հնարավոր պայմանավորվածությունները և ուժի սպառնալիքի միջոցով փորձում հասնել իր ոչ լեգիտիմ պահանջների բավարարմանը: Այստեղ է, որ Եվրամիության առաջատար պետությունների հատու արձագանքը շատ կարևոր զսպող գործոն է»,- ընդգծում է նա:

Զրուցակիցը, արձագանքելով նաև Գերմանիայի կանցլեր Օլաֆ Շոլցի այն հայտարարությանը, ըստ որի՝ ստատուս քվոն չի կարող շարունակվել, և պետք է հանգել երկարաժամկետ լուծման՝ ի բարօրություն մարդկանց, ասում է՝ պետք է հասկանալ, որ այսօր գոյություն ունի Արևմուտք-Ռուսաստան դիմակայություն, ու այդ համատեքստում Արցախի հարցով Արևմուտքի պրոհայկական դիրքորոշումը պայմանավորված է նրանով, որ Ադրբեջանի հետ հարաբերությունները սերտացնող ՌԴ-ն փոխում է Արցախյան հակամարտության հարցը:

«Սա նշանակում է, որ ռուսական կողմը լրիվ այլ սկզբունքներով է փորձում կարգավորման բերել Հայաստանին, այսինքն՝ աստիճանաբար Արցախին կորպորացնելով Ադրբեջանի կազմում կամ թողնելով այն անորոշ կարգավիճակում ու սահմաններով: Այս համատեքստում Արևմուտքը ձևավորում է այլ նարատիվ, որը հիմնված է մասնավորապես Ազգերի ինքնորոշման իրավունքի սկզբունքի իրացման վրա, որն էլ բխում է Արդարադատության միջազգային դատարանի կայացրած միջանկյալ միջոց կիրառելու որոշման տրամաբանությունից, որտեղ հստակ արձանագրվում է՝ Ադրբեջանը փակել է Լաչինը միջանցքը՝ դրանով իսկ խախտելով արցախահայության հիմնարար իրավունքները: Սա ենթադրում է, որ «Անջատում հանուն փրկության» կոնցեպտը, որի մասին տարիներ շարունակ խոսել է հայկական դիվանագիտությունը, կարող է միս ու արյուն ստանալ հենց Ադրբեջանի պահվածքի հետևանքով»,- նկատում է նա:

Դիտարկմանը, որ, ըստ Նիկոլ Փաշինյանի, հնարավոր է՝ առաջիկայում ստորագրվի ՀՀ-ում ԵՄ առաքելության ներկայությունը կարգավորող պայմանագիր, ի՞նչ կարևորություն ունի սա, զրուցակիցն ասում է՝ սա շատ ողջունելի քայլ է, որովհետև Արևմուտքի և Հայաստանի միջև հարաբերություններում ամենաթույլ կետը դրանց ոչ պատշաճ փաստաթղթավորումն է:

«Երբեմն լինում են փոխադարձ ձգտումներ, ընկալումներ ու գործողությունների սինխրոնացում, բայց չկան դրանց համար անհրաժեշտ իրավական հիմքեր, որի հիմնական զսպող պատճառներից է ՌԴ-ին չբարկացնելու՝ Հայաստանի մշտական վախն ու անհանգստությունը: Լավ է, որ Հայաստանն այսօր շատ ավելի անկաշկանդ է գործում: Եվրամիությունն այս պարագայում հստակ պարտավորությունն է ստանձնելու ՀՀ-ի անվտանգության ապահովման գործում, որը զսպող հանգամանք է թե՛ Ռուսաստանի, թե՛ Ադրբեջանի համար, որոնք այսուհետ Եվրամիության հետ հարաբերվելիս չեն կարող անտեսել վերջինիս գործողությունները Հայաստանում, որովհետև նա արդեն մարդասիրական գործողություններից անցում է կատարում հստակ ենթակառուցվածքների ձևավորմանը հայ-եվրոպական անվտանգային հարաբերություններում»,- շեշտում է նա:

Խալաթյանի դիտարկմամբ՝ կարծես թե Եվրամիությունն ու Հայաստանն ավելի շատ են հավատարիմ Ռուսաստանի հովանավորությամբ կքնված եռակողմ հայտարարության կյանքի կոչմանը, քան ՌԴ-ն ու Ադրբեջանը:

«Փաստացի, ՀՀ վարչապետը մինչև այժմ գործում է եռակողմ հայտարարությանը համապատասխան, հետևաբար սին են Ռուսաստանի այն դժգոհությունները, թե փորձ է արվում ՌԴ-ի ստեղծած անվտանգային ճարտարապետությունը քանդել: Իրականում հակառակն է՝ Ռուսաստանն ինքը, այլևս հավատարիմ չլինելով այդ ճարտարապետությանը, բավարար ջանքեր չի գործադրում եռակողմ հայտարարության մնացած դրությունների կյանքի կոչման համար: Այստեղ հատկանշական է Հայաստանի և Եվրամիության գործողությունների միարժեք լեգիտիմությունը, թեկուզ և հետպատերազմյան քաղաքական կարգավորման ճարտարապետության գործում»,- նշում է նա: