«Հայաստան» դաշինքի պառակտման արդյունքում «Հայաստան» խմբակցության ազատ պատգամավորական տեղերը պետք է զբաղեցնեն նույնանուն դաշինքի նախընտրական ցուցակի հաջորդ թեկնածուները։ Դաշինքի ցուցակը բաղկացած է երեք ուժերից՝ նույն «Վերածնունդ Հայաստան» կուսակցության ու «Դաշնակցության» անդամներից, նաեւ անկուսակցական թեկնածուներից, որոնք հիմնականում նախկին նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի թիմակիցներն են։ Ցուցակում այս երեք խմբի թեկնածուները հերթականությամբ հաջորդում են մեկը մյուսին եւ գրեթե հավասարապես են բաշխված։

Ընդհանրապես Հայաստանի անկախության տարիներին ՀՅԴ-ի վերելքներն ու վայրեջքները, այդ թվում՝ խուրհրդարանում մանդատների քանակն ուղիղ համեմատական են Քոչարյանի կարգավիճակի հետ։ Երբ Քոչարյանը նախագահ էր, ՀՅԴ-ի թուրը կտրում էր աջուձախ. ԱԺ-ում ուներ համեմատաբար մեծ խմբակցություն, Կառավարությունում՝ նախարարներ ու փոխնախարարներ, պետական կառավարման այլ մարմիններում՝ բազմաթիվ պաշտոններ՝ դրանցից բխող ամենատարբեր հնարավորություններով։

Այդպիսով՝ 1990 թվականին ձեւավորված Գերագույն խորհրդում ՀՅԴ-ն ունեցել է 12 հոգուց բաղկացած պատգամավորական խումբ։ Այդ ժամանակ դաշնակցական պատգամավոր էր նաեւ «Քաղաքացիական խմբակցության» անդամ Հովիկ Աղազարյանը։

Հաջորդ՝ 1995 թվականի ընտրություններից հետո ձեւավորված առաջին գումարման ԱԺ-ում ՀՅԴ-ն ներկայացված չէր, քանի որ չէր գործում։ Կուսակցությունը վերսկսում է գործունեությունը Քոչարյանի՝ Արցախից Հայաստան գալուց հետո, 1999 թվականի ընտրություններին ձեռք բերում 8 տոկոս եւ 5 մանդատ։

Արդեն 2003-ի խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ Քոչարյանը գրեթե լիովին տիրապետում էր ՀՀ քաղաքական ու պետական համակարգին, եւ ՀՅԴ-ն երրորդ գումարման ԱԺ-ում ստացավ 11 մանդատ, Կառավարությունում՝ նախարարական եւ այլ պաշտոններ։ 2007 թվականի ընտրություններին ձեւավորված 4-րդ գումարման ԱԺ-ում ՀՅԴ-ն ունեցավ 16 պատգամավոր, իսկ Կառավարությունում՝ ավելի շատ պաշտոններ։ Հատկապես այդ տարիները «Դաշնակցության» աստեղային շրջանն էին, անկախ Հայաստանի պետական համակարգում ամենալայն ընդգրկված լինելու հնգամյակը։ Այլեւս երբեք նման հնարավորություն չի ունեցել։

Քոչարյանից հետո Սերժ Սարգսյանի նախագահության շրջանի խորհրդարանական ընտրություններում ՀՅԴ-ի քվեների եւ պատգամավորների թվերը փոքրանում են՝ 2012-ին ընդամենը 5 տոկոս եւ 5 պատգամավոր, 2017-ին՝ 7 տոկոս եւ 7 պատգամավոր։

2018 թվականի հետհեղափոխական խորհրդարանական ընտրություններին ՀՅԴ-ն իշխանական լծակներից օգտվելու հնարավորություն չուներ, ստացավ ընդամենը 3,9 տոկոս, չկարողացավ հաղթահարել նվազագույն շեմը եւ ԱԺ չանցավ։ Այդպիսով հօդս ցնդեցին տարիներ շարունակ եղած այն պնդումները, թե ցանկացած պարագայում, անգամ առանց իշխանությունների օգնության, «Դաշնակցությունը» 6-7 տոկոս ձայն ունի։

Այդ մասին բոլորից լավ գիտեր ՀՅԴ-ն ինքը, այդ պատճառով էլ անցած տարվա արտահերթ ընտրություններին Քոչարյանի մասնակցությունը նրանց համար փրկություն էր։ Մտան նրա առաջնորդած «Հայաստան» դաշինքը եւ, օգտագործելով նախկին նախագահի հնարավորությունները, ԱԺ-ում ունեցան 10, հիմա՝ 12, օրեր անց՝ 14-15, իսկ հաջորդ տարում միգուցե կունենան ավելի շատ պատգամավորներ։

Ահա թե ինչու, երբ դաշինքի մյուս անդամները վայր են դնում մանդատները, ՀՅԴ-ն շտապում է վերցնել դրանք։ Նրանք լավ գիտեն ԱԺ-ում լինելու եւ Քոչարյանի հետ համագործակցելու գինը։ Իսկ ՀՅԴ-ի եւ Քոչարյանի տասնամյակներ տեւող համագործակցության պատճառների, հիմքերի ու մանրամասների՝ «քիմիայի» մասին մեր հանրությունն ու քաղաքական դաշտը հավանաբար լավ տեղյակ են։

aliqmedia.am