Այդ «դիսկուրսի» գոյության շարունակումը խոսում է ընդդիմություն ինստիտուտի խորքային ճգնաժամի մասին: Սա նորություն չէ իհարկե, և շատերը նույնիսկ այդ ճգնաժամը կապում են հենց այդ «կեղծ ընդդիմության» հանգամանքի հետ, այսինքն այդպիսի ուժի գոյությունն են դիտարկում ճգնաժամի աղբյուր կամ աղբյուրներից մեկը: Գործնականում սակայն, այդ ճգնաժամը խորքային է և կեղծ ու անկեղծ ընդդիմության շուրջ խոսակցությունն ու անգամ պայքարը, փոխադարձ մեղադրանքները, ընդամենը կազմալուծում են քաղաքական որևէ գործընթացի հեռանկար և հանրային պատկերացումներն ու ներքաղաքական օրակարգը պահում մակերեսային քննարկումների վրա, թույլ չտալով, որպեսզի տեղի ունենա ճգնաժամի խորքային պատճառների քննարկում: Որովհետև, այդ պարագայում կա հավանականություն, իսկ շատերի համար էլ ռիսկ, որ կարող են գտնվել ճգնաժամի հաղթահարման ուղիներ, կարող են ի հայտ գալ լուծումներ, քանի որ ամեն ինչ ի վերջո կախված է որակյալ և ամբողջական ախտորոշումից: Հետևաբար, պետք է թույլ չտալ այդպիսի զարգացում, պետք է իրադարձությունների ընթացքն ու քննարկումների տրամաբանությունը պահել մակերեսային տիրույթում: Դրա դրսևորումներից մեկը նաև հենց սև-սպիտակ, կամ նախկին-ներկան է, ու այդ շարքն էլ համալրում է ընդդիմության «կեղծն-ու անկեղծը»:

Չկա կեղծ և չկա անկեղծ ընդդիմություն: Կա ընդդիմություն, որը հանրությանն անում է հասկանալի, համոզիչ, վստահելի քաղաքական առաջարկ, այդ թվում նաև որոշակի ներառականությամբ, և կա ընդդիմություն, որը լոկ խոսում է, ասում գեղեցիկ, իհարկե նաև կարևոր և նշանակալի տեքստեր, սակայն այդպես էլ չի ներկայանում որևէ համոզիչ և առարկայական առաջարկով, որը հանրության համար կլիներ ընդունելի և վստահելի: Այդպես է եղել միշտ, ու եթե տարիներ առաջ առաջարկի բացակայությունը և լոկ խոսքի վրա հիմնված քաղաքականությունը «սպառվում» էր, ապա այսօր դրա սպառման ծավալը եթե անգամ մեծ է, այն բոլորովին ուղիղ համեմատական չէ դրա վստահության կամ համոզչականության, դրա գրավչության ծավալին: Դրա դրսևորում է, երբ օրինակ որևէ գործիչ կարող է Յութուբյան որևէ ալիքով որևէ հաղորդման պարագայում ունենալ հարյուր հազար և ավելի դիտում, սակայն ընտրական որևէ գործընթացում ստանալ մոտ 30-40  հազար ձայն: Դրա պատճառն այն չէ, որ մյուս 60 հազարը դիտել են Հայաստանից դուրս: Դրա պատճառն այն է, որ հասարակությունը կարող է լսել, հավանել, ծափահարել, սակայն թե իշխանության, թե ընդդիմության դեր վստահելու համար պահանջում է շատ ավելի առարկայական գործողություններ և առաջարկներ: Երբ դրանք չկան, արդեն առաջին պլան են մղվում գերազանցապես ստվերային-ֆինանսական, կամ քաղաքական-կոռուպցիոն մեխանիզմներ: Ըստ այդմ, Հայաստանում խոսք կարող է լինել ոչ թե կեղծ ու անկեղծ, այլ առաջարկ ունեցող և առաջարկ չունեցող ընդդիմությունների վերաբերյալ «դիսկուրս»: Ըստ այդմ, ուժերը, որոնք ի վիճակի են հանրությանը ներկայանալ առաջարկով՝ քաղաքականապես մրցունակ, համոզիչ, վստահելի, գործնականում նաև որոշակի ներառականություն ենթադրող առաջարկով, պետք է կենտրոնանա այդ աշխատանքի վրա:

Աղբյուր՝ 1in.am