Եվ որն ինձ բարեկամաբար է շրջապատում,
Ամենքն էլ ինձ այնքա՜ն լավ են ճանաչում…
Ու շրջանակն էլ տների ու լույսերի
Դրել եմ սենյակի ուղիղ կենտրոնում,
Որին երբեմն ձմռան վառարանի եմ նմանեցնում,
Եվ ես այնտեղ եմ պահում եռքը երազանքներիս…
Ուժեղ եմ զգում ինձ նաև այն պահերին,
Երբ գրոհները բառերով ու ծառերով եմ հետ մղում՝
Պաշտպանվելով նախամարդու նենգության ներխուժումից։
Ունեմ և լույսի հսկայական մի տարածություն,
Որի վրայով նավարկողները եղունգներով են փորփրում,
Խարխուլ նավերի մահացու ժանգն էլ հետն են քերում։
Այդ նույն տարածությունով էլ եմ ինքս ինձ պաշտպանում՝
Պահպանելով օրենքի կողմից մոռացված հեռավորություն։
Ահա այսպես կամաց-կամաց ինքս ինձ եմ վերաստեղծում,
Հաղթական ռազմավարներով ուժերիս պաշար կուտակում։
Գոյությունն իր՝ վերաձևավորելը մարդ արարածի համար
Ասես հրամայական է դարձել կամքը ապրելու,
Ու լավ է, որ չկա երբևէ ոչ մի շտապողականություն,
Այլևս փայլելու կարիքն էլ չի զգացվում,
Թեպետ ես չեմ լինի այսպիսի ինչ-որ մեկը,
Այլ կլինեմ ամենքի փնտրած մեն-միակը…
Եվ կյանքի ինչ-որ փուլում վախը չի խուսափում մահից,
Խուսափում է նա միայն սիրուց ու կյանքից,
Իսկ կյանքում սերը դժվար է փոխարկել ուրիշ մի բանի…
Թեև անցյալդ կատարյալ չէ, միայն ցուցական է ներկան,
Իսկ հետոն էլ մնում է միշտ պայմանական:
Ես պահանջկոտ չեմ, բայց անտարբերություն էլ չեմ ուզում,
Քանզի շարժիչ ուժը սրտի փականների իներցիայի՝
Ինքնին իմաստությունն է մեր նախնիների կրքոտ բնազդի,
Եվ միայն մահն է, որ ծրագիր է՝ տեղադրված մեր մեջ անփոփոխ…
Ուրեմն եկեք քայլ առ քայլ նախապես անցնենք
Սիրո ամբողջ տարածաշրջանի միջով,
Որ հետո ցանկությունների բոցը գտնենք
Ու սփռենք լույս՝ մեր կյանքի ջահերը վառելով։

հեղ. Անահիտ Վարդանան

Աղբյուր՝ magaghat.am