Համայնքի կյանքը տնօրինող մարմինների կողմից մասնագիտությունն ու մասնագիտական մոտեցումը զանց առնվելու հիմնական պատճառը հիմնականում եղել է  քաղաքականացված, ավելի ճիշտ կուսակցականացված մթնոլորտը, և դրանից ելած նեղմիտ ու աչառու մոտեցումները: Այսպիսով դարեր շարունակ, զանազան փորձությունների դիմակայած համայնքի ստեղծած ազգային հարստությունը փաստորեն վերածվել է որոշակի կուսակցության սեփականության, և կուսակցական՝ ոչ թե ազգային, կենտրոնների ու կառույցների: Միակուսակցականությունը, մի կուսակցության և ողջ ազգի շահերի միջև հավասարություն դնելը՝ ինքնին մի ավերիչ ախտ է՝ դիկտատուրա, որը որքան էլ իրենց հզոր ու հավերժական թվա, ուշ թե շուտ դատապարտված է ոչնչացման: Այնպես որ մեր՝ երբեմնի զարգացած, հարուստ հոգևոր ու նյութական արժանիքներով, կազմակերպված ու կենսունակ գաղթօջախի ներկա պատկերը բարեկարգելու մեկ այլ անհրաժեշտ պայմանը այս ախտից մաքրվելն է: Մի քանի հազարի հասած մեր համայնքը պետք է առավել քան երբևէ միավորվի ու միաբանվի՝ զերծ մնալով այս կամ այն հողի վրա սերմանվող մանր թշնամանքներից: Այս կապակցությամբ առանձին ուշադրության է արժանի մեր նվաղած ու նվազած հասարակությանը՝  «հայրենասիրության» կամ «Հայ դատի» անվան տակ մատուցվող, որոշակի կուսակցական գաղափարներին ու շահերին ծառայող քարոզչությունը: Սա այսօր հատկապես խիստ կարևոր թեմա է, քանի որ տվյալ կուսակցությունը իր ակտիվ գործունեությունը շարունակելով Հայաստանում, աշխատում է իր ընդունած դիրքը փոխանցել մեր համայնքին. Երևույթ, որը խիստ վտանգավոր է առաջին հերթին մեր, ապա և Հայաստանի համար: Չէ՞ որ մենք լավ գիտենք, որ ցանկացած սփյուռքահայ համայնք կարող է միջնորդի-կամրջի դեր ստանձնել մի կողմից՝ իր բնակավայր կամ ծննդավայր երկրի, և մյուս կողմից՝ հայրենի երկրի միջև, որը կարող է շահեկան լինել երեք կողմերի համար ևս: Այն ինչ, եթե սփյուռքահայ համայնքը  դիրքորոշվի և իր դրվածքն ու ուղղվածությունը ժամանակ առ ժամանակ փոխի ըստ որևէ կուսակցության կամ քաղաքական թիմի, և փորձի ազդել հայրենիքում մղվող քաղաքական պայքարին, արդյունքում տուժելու է թե համայնքը և թե հայրենի պետականությունը:

Պարզ ասած, եթե սփյուռքյան համայնքում համեմատաբար տիրող է որևիցե կուսակցություն, ինչպես օրինակ ՀՅԴ-ն, որը Հայաստանում անցյալում իշխանամետ  և ներկայիս ընդդիմադիր քաղաքական ուժ է, և դա տարածի ինչպես համայնքում, նույնպես և տեղիս պետության շրջանակներում, աններելի սխալ քաղաքականություն է, որին պարտավոր է դիմակայել յուրաքանչյուր սփյուռքահայ, ամենայն խստությամբ: Չպետք է թույլ տալ «հայրենասիրության» քողի տակ համայնքի հոգևոր ու նյութական հարստությունն ու հնարավորությունները ծառայեցնել հայրենի երկրի քաղաքական պայքարում՝ ի շահ այս կամ այն թևի, իսկ համայնքում նույնպես՝ համապատասխան ուղղվածությամբ ու նպատակներով: Հետևաբար, երբ ՀՀ որևէ պաշտոնակատար կամ բարձրաստիճան պատվիրակություն Իրան է ժամանում պաշտոնական այցով,  մեր համայնքի ազգային իշխանության ու ժողովրդի կողմից անտեսվում, հարկ եղած պատվին ու աջակցությանը չի արժանանում, քանի որ ազգային համարվող մեր կառույցները, իրենց կուսակցական շահերն հետապնդելով, ընդդիմանում են Հայաստանում իշխող քաղաքական թևին, և դեռ ավելին՝ ողջ ուժով տեղական շրջանակներում ՀՀ իշխանության, այսինքն՝ պետության դեմ քարոզչություն են տանում և գործնական քայլեր ձեռնարկում:

Եվ այս բոլորը կատարվում է՝ ազնվությամբ ու հայրենասիրությամբ երբեմնի հայտնի, իրանահայության ողջ համայնքի անունով ու միջոցներով: 

Քարմեն Ազարյան