Կոլյա Տեր հովհաննիսյան

Այսօր զգացի տառապանքը ձեր,

Հեգ նահատակնե՜ր,

Երբ շըրխկոցով խորտակվեց դուռը

Եվ վայրենաբար սենյակս խուժեց

Տեսքով ահարկու ենիչերին սև...

Անսփոփ վիշտը ձեր խոր զգացի,

Երբ տարիների վաստակով համեստ

Շինած օջախս վերածվեց,

Դարձավ կողոպուտի բեմ...

Անարատ մանուկ եղա ես մի պահ՝

Սարսափը պատեց,

Հայ սիրագորով մայր եղա մի պահ՝

Ցասումը ժայթքեց,

Հայ պատվախնդիր այր եղա մի պահ՝

Հոգիս կսկծաց

Ստորացումից այս անմարդկային,

Բարի նան եղա՝

Խառնեցի իրար աղոթք ու անեծք,

Բարի պապ եղա՝

Չարացավ հոգիս, սիրտս փոթորկվեց...

Իմ հայրենական շեմքից կոպտաբար

Դուրս վռնդվելիս՝

Գիշերվա կարմիր խավարի միջից

Անարդարության պիղծ ուրվականը

Ծառացավ իմ դեմ

Թուրքի կերպարով...

Օ՜, նահատակներ,

Անապատներով բոբիկ քայլելիս՝

Ծնկներում իմ մերկ ու արյունլվիկ

Ձեր հոգնությունը ցգացի խորը...

Զգացի՝ ինչպես քարի հարվածից

Ալ արյուն հոսեց տանջահար դեմքիս...

Մշուշուվ պատած աչքերիս առջև

Ի՜նչ դժոխային տեսիլներ անցան...

Գազանային այս տանջանքից հետո

Կոկորդս խրված դաշույնը թվաց

Փրկարար մի ձեռք.

Եվ... երանությամբ զգացի այրող

Գնդակի մուտքը խոցված սրտիս մեջ...

Ո՜վ նհատակնե՛ր,

Այսօր զգացի ապրումները ձեր,

Տանջվեցի ձեզ հետ

Ու... մեռա ձեզ հետ,

Բայց ...կենդանացա:

Ձեր տառապանքը,

Ձեր հոգնությունը,

Ձեր ցավը անհուն,

Ձեր ոտնահարված պատիվը անբիծ

Մայրե՛ր ու քույրե՛ր,

Ձեր զուսպ ցասումը,

Ստորացումը, վիշտն ու մորմոքը

Տարաբախտ այրե՛ր,

Ձեր ծով տանջանքը հայ նահատակնե՛ր,

Կուտակվեց դարձավ հսկա մի բլուր՝

Ծանրագին ու խոր եկավ ու լցրեց

Վշտակեզ հոգիս

Ու կենդանացա...

Զգացի՝ ինչպես ձեռքս բռունցքվեց,

Դեմքս պրկվեց ու պոկվեց հանկարծ

Անծանոթ մի կոչ սրտիս ընդերքից՝

-Պայքար մինչև վերջ...

ԿԱՊՐԻ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ

Տատիկն այս խորշոմնազարդ

Հայաստանն է հին,

Ապրել է վիշտ, ավեր ու դարդ,

Ձյուն է մաղվել գլխին:

Զրուցում են այնպես խաղաղ

Հիմա տատ ու թոռ...

Թողնիկն այս ժիր ու ուրախ

Հայաստանն է նոր:

Հնանում է, նորանում է

Ու նոր է Հայաստանը.

Աճում է, զորանում է,

Կապրի հայաստանը:

Կ ա պ ր ի՜  Հ ա յ ա ս տ ա ն ը...