Մասնավորապես, Ռուսաստանի պատվիրակության ղեկավար Մեդինսկին հայտարարել է, որ Կիևը գրավոր երաշխիքներ է տրամադրել Ուկրաինայի չեզոք կարգավիճակի, ոչ միջուկային կարգավիճակի, ինչպես նաև օտարերկրյա ռազմակայաններ չտեղակայելու վերաբերյալ: Ընդ որում, Մեդինսկին հայտարարել է, թե Կիևի ներկայացրած երաշխիքները չեն տարածվում Դոնբասի և Ղրիմի վրա: Այլ կերպ ասած, հնարավոր է ենթադրել, որ խոսքն այն մասին է, որ Դոնբասն ու Ղրիմը չեն դիտարկվում Ուկրաինայի մաս: Համենայնդեպս, դատելով Մեդինսկու հայտարարությունների տրամաբանությունից, ինչը իհարկե դեռևս հիմք չէ ամբողջական եզրակացության համար: Ռուսական կողմը հայտարարել է, որ Կիևի քայլին ընդառաջ, ինքն էլ անում է երկու փոխզիջում: Մեկն այն է, որ նվազեցնում են Կիևի և Չեռնիգովի ուղղությամբ ռազմական գործողությունների ինտենսիվությունը, և միևնույն ժամանակ համաձայնոււմ են Զելենսկու և Պուտինի հանդիպման, սակայն պայմանով, որ դա կարող է տեղի ունենալ միայն արտգործնախարարների մակարդակով երկկողմ համաձայնությունների ստորագրմանը զուգահեռ:

Այդպիսով, Ստամբուլում տեղի ունեցած բանակցությունը դրան հաջորդած հայտարարոթյունների մակարդակում ակնհայտորեն տեղաշարժ է դեպի քաղաքական-դիվանագիտական լուծում, սակայն անկասկած է, որ այդ տեղաշաի կայուն և հաստատուն բնույթը ամենևին երաշխավորված չէ, որովհետև այստեղ էական նշանակություն է ունենալու, թե դրա հանդեպ ինչպիսի վերաբերմունք կցուցաբերեն մյուս խոշոր խաղացողները: Կիևը հայտարարում է, որ չեզոք կարգավիճակի դիմաց իր անվտանգոության երաշխավոր է տեսնում ՄԱԿ Անվտանգության խորհրդի մշտական անդամ երկրներին, նաև Կանադային, Գերմանիային, Իսրայելին և Թուրքիային: Դա գործնականում ստացվում է հենց այն շրջանակը, որում երևի թե պետք է հունցվի, եփվի այն, ինչ քննարկել և պայմանավորվել են Ստամբուլում: Այլ կերպ ասած, հանգուցալուծումը կարող է չլինել այնքան մոտ, որքան թվում է առաջին հայացքից:

Հոդվածն ամբողջությամբ՝ https://www.1in.am/