Հայկական կողմից նիստին մասնակցել են  ՀՀ արտաքին գործերի, պաշտպանության, տարածքային կառավարման և ենթակառուցվածքների, արտակարգ իրավիճակների, բարձր տեխնոլոգիական արդյունաբերության նախարարությունների, Անվտանգության խորհրդի գրասենյակի, Պետական եկամուտների կոմիտեի ներկայացուցիչներ, ամերիկյան կողմից՝ Պետքարտուղարության, Պաշտպանության դեպարտամենտի ներկայացուցիչներ։ Նիստի ավարտին հայկական և ամերիկյան կողմերի պաշտոնյաները վերահաստատել են  փոխադարձ հանձնառությունը՝ խորացնելու համագործակցությունը պաշտպանության և անվտանգության ոլորտներում, նախանշեցին ոլորտային առաջնահերթությունները և առաջիկա անելիքները:

Սասունյանի դիտարկմամբ՝ կարելի է ենթադրել, որ հանդիպումը կարող է մի կողմից կապ ունենալ նաև աշխարհում այսօր տեղի ունեցող իրադարձությունների հետ, բայց մյուս կողմից էլ, ըստ մեր զրուցակցի՝ դրան հատուկ նշանակություն տալ պետք չէ, քանի որ նախկինում  ևս նման հանդիպումներ եղել են․«Թե ինչ են խոսում, որոշում, բացահայտորեն չի նշվում։ Բայց քանի որ այսօր  Ոկրաինայի դեմ պատերազմ է մղվում, կարելի է ենթադրել, որ անդրադարձ է եղել նաև այդ թեմային ու դրա հետևանքներին»։

Խոսելով այն մասին, թե այս փուլում ինչքանով է հավանական Հայաստանի ու ԱՄՆ-ի համագործակցությունը պաշտպանության և անվտանգության բնագավառներում, Սասունյանը նկատեց․ «Համագործակցություն ասվածը շատ մեծ բառ է։ Ես չեմ կարծում, թե Հայաստանն ու ԱՄՆ-ն համագործակցում են այսօր ձեր նշած ոլորտներում, որովհետև Հայաստանը ՀԱՊԿ անդամ է։ Եթե ՀՀ իշխանությունները բազմակողմանի կապեր ունեն այլ երկրների հետ՝ դա միանշանակ լավ է։ Բայց որ Հայաստանը լինի ԱՄՆ-ի դաշնակիցը նման ոլորտներում ՝ ես դա բացառում եմ, պատճառն էլ արդեն նշեցի՝ Հայաստանի անդամակցությունն է ՀԱՊԿ-ին»։

Հարութ Սասունյանը միևնույն ժամանակ նկատեց, որ այսօր ՄԱՆ-ն անում է այն, ինչ բխում է իր շահերից․ «Այսօր ԱՄՆ-ն մղում է հակառուսական պայքար։ Այդ կոնտեքստում թե՛ ճնշումներով, թե՛ խնդրանքներով, ամեն ինչ անում է, որ հնարավորինս շատ երկրներ հետևեն իր ծրագրերին։ Ամերիկան ունի իր մտերիմ դաշնակիցները, ինչպիսին օրինակ ՆԱՏՕ-ն է  և երկրներ, որոնք շատ մոտիկից գործակցում են ԱՄՆ-ի հետ ու հետևում իր քաղաքականությունը։ Օրինակ՝ Ճապոնիան այդպիսի քաղաքականություն է վարում, Չինաստանն ու Հնդկաստանը, Սաուդյան Արաբիան՝  ոչ։ Ամերիկայի նպատակն է, որ որքան հնարավոր է  շատ երկրներ գրավի իր կողմը, իր ասածներին հետևի։ Երբ գործակցում է մի երկրի հետ, որը  ոչ թե իր կողմնակիցն է, այլ հակառակորդ կողմի, այդ դեպքում ԱՄՆ-ի անելիքը շատ պարզ է՝ պետք է այդ չեզոք կամ մյուս կողմի դաշնակից երկրին, տարբեր ձևերով՝ ճնշումներով, համոզելով կամ օժանդակությամբ այդ երկիրը ևս մոտեցնել իր ծրագրերին ու շահերին։ Դա է, որ Ամերիկան այսօր փորձում  անել և ամեն երկիր աշխարհում այսօր իր շահերն է հետապնդում»։

Մեր զրուցակիցը չի բացառում, որ նույնը փորձում  նաև Հայաստանի պարագայում․ «Բայց մյուս երկիրն է, որ որոշում է՝ որքանով լինել Ամերիկայի աջակից կամ չլինել։ 100 տոկոս աջակից կամ հակառակորդի մասին չէ խոսք։ Այդ 100-ի միջև կան բազմաթիվ շերտեր, նրփերանգներ և կարելի է որոշ հարցերում համաձայն լինել, որոշներում՝ ոչ»։

Արդյոք Հայաստանն էլ իր կողմից անում է առավելագույնը ԱՄՆ-ի հետ համագործակցության իմաստով, Հարութ Սասունյանը նկատեց․ «Կախված է նրանից, թե ինչ ոլորտի մասին ենք  խոսում։ Եթե պաշտպանության ու անվտանգության, ապա Հայաստանն այդտեղ  շատ քիչ անելիք ունի, որովհետև ՀԱՊԿ-ի անդամ է ու ընդհանուր ռուսական ոլորտի մեջ է՝ տնտեսական, մշակութային, ռազմական, բիզնես առումներով։ Գրեթե ամեն ինչով Հայաստանը կախյալ է ռուսական ոլորտից։ Դա չի նշանակում, որ Հայաստանը երբեք չի կարող այլ հարցերով գործակցել Չինաստանի, Միջին Արևելքի, Եվրոպայի, Ֆրանսիայի, Անգլիայի ու Գերմանիայի հետ։ Նույն ԱՄՆ-ի հետ որոշ ոլորտներում կարող է գործակցել՝ այնքանով, որքանով այդ ոլորտները չեն հակասում Հայաստանի հիմնական ուղղությանը՝ Ռուսաստանին»։

Հեղինակ՝ Մարիամ Գրիգորյան

1in.am