Ադրբեջանական «ոչ պաշտոնական» պրոպագանդայի տիրույթները բաց տեքստով խոսում են Ադրբեջանում «գունավոր հեղափոխության» գործընթացների «մեկնարկի» մասին, որն ըստ այդ պրոպագանդայի միջոցների, տրվել է Արևմուտքում, մասնավորապես ԱՄՆ գլխավորությամբ: Այդ էջերում արդեն մատնացույց են արվում անուններ, որոնք Ադրբեջանում, ըստ Բաքվի «գունավոր վախերի», պատրաստվում են կազմակերպել երիտասարդական ընդվզման մեծ ցանց: Ու թեև առայժմ փորձ է արվում այդ վախերը ներկայացնել պաշտոնական Բաքվից առանձին, այդուհանդերձ անկասկած է, որ դրանք արտահայտվում են համաձայնեցված: Այս մասին խոսել եմ բազմիցս:

Արցախյան երկրորդ մեծ պատերազմում լինելով հաղթող՝ Թուրքիայի, Իսրայելի, Ռուսաստանի ակտիվ ու պասիվ աջակցությամբ, միաժամանակ ԱՄՆ և միջազգային այլ դերակատարների լռությամբ, Ալիևն այդուհանդերձ լավ պատկերացնում է, որ դրանով իր խնդիրները ոչ միայն չի լուծել, այլ թերևս արդեն հայտնվել է դրանց առաջ առավել «մերկ» վիճակում: Եթե Ադրբեջանի հանրության հետ հարաբերություններում նա «հագնում»  էր «Ղարաբաղը հետ բերողի» այսպես ասած քարոզչական պատմուճանն ու դրանով լռեցնում ադրբեջանցիներին, ապա այսօր արդեն նա այդ «հարցը լուծել» է, հետևաբար զրկվել ներադրբեջանական հարաբերություններում իր այդ գլխավոր և միակ փաստարկից: Ավելին, դա արել է «կամովին»:

Ալիևը չէր կարող հայտարարել, որ հաղթել է, բայց չի լուծել ղարաբաղյան հարցը: Հետևաբար ստիպված էր ասել, որ հաղթել է և լուծել: Իսկ այդտեղ առաջանում են երկու այլ հարցեր: Մեկը այն, որ՝ եթե հաղթել են, ապա ինչու Ստեփանակերտում և Արցախի մնացյալ կեսում ոչ թե ադրբեջանա-թուրքական, այլ փաստացի ռուսական կամ հայկական, կամ հայ-ռուսական ռազմա-քաղաքական ներկայություն է, իսկ մյուսն այն, որն արդեն առնչվում է Ադրբեջանի ներքին խնդիրներին, կոռուպցիա և այլն:

Ահա թե ինչու է Բաքուն մի կողմից անցել «գունավոր հեղափոխության» դեմ հակաքարոզչության, մյուս կողմից սկսել է ինտենսիվ կերպով տարփոխել իբրև թե հայկական ազգայնական ռևանշի մասին: Այդ կերպ Ալիևը մտադիր է լռեցնել Ադրբեջանի ներհասարակական բողոքներն ու պահանջները, մի կողմից չհրաժարվելով «հաղթանակի» և հարցը լուծելու մասին իր պնդումներից, մյուս կողմից ազդարարելով, որ այդուհանդերձ կա հայկական «նացիզմի» վտանգ: Այդպես Ալիևը փորձում է փրկել իր իշխանության հետպատերազմյան փակուղին և առերեսումը թե ներադրբեջանական, թե համաշխարհային իրողությունների հետ, որոնց համատեքստում էլ Ալիևը կամաց-կամաց կարող է դառնալ ավելորդ՝ կրկնեմ, Ալիեը, ոչ էներգամատակարար Ադրբեջանը: Ահա, Ալիևի շուրջ այդ բարդ իրավիճակում է, որ հայկական կողմում հավակնոտ և ագրեսիվ հռետորաբանությունը այս շրջափուլում գործնականում ավելի օգնում է Ալիևին, քան նպաստում Հայաստանի ու Արցախի համար իրական խնդիրների լուծմանը: Այն խնդիրները, որ կարող է և պետք է լուծել հայկական կողմը՝ Հայաստանն ու Արցախը, չեն պահանջում հավակնոտ ռազմա-հայրենասիրական հռետորաբանության նորանոր դոզաներ: Դրանք պահանջում են հանգիստ, հանդարտ, լուռ աշխատանք, որպեսզի լուծվեն խնդիրներ, իսկ Ալիևը մնա իր «հաղթանակի յուղի» և գույնզգույն վախերի մեջ տապակվելու, չկարողանալով ելք փնտրել «հայկական նացիզմ» մոգոնելու ճանապարհով:

Հեղինակ՝ ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ

1in.am