Ինչ թողեց Քիմը Հայաստանում. պաթոսի և ներուժի համահայկական դիլեման
Հեղինակ՝ ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
Առավել ևս, որ տվյալ տեղեկությունը բոլորովին այլ թեմայի անդրադառնալու առիթ է: 2015 թվականին Հայաստանում ահռելի ուշադրության էր արժանացել ամերիկահայ մեգաաստղի հայաստանյան առաջին այցը, այն ժամանակ ոչ պակաս աստղային ամուսնու՝ Քանյե Վեսթի և փոքրիկի հետ: Ավելին, Քիմի ու Վեսթի հայաստանյան այցի եզրափակիչ գերակորդը Կարապի լճում համաշխարհային ռեփաստղի՝ Քանյե Վեսթի տված փոքր համերգն էր, որ վերածվեց մշակութային հեղափոխության փոքր մի ակտի:
Հետո Քիմն ու Վեսթը գնացին, ապրեցին իրենց կյանքով, որում իհարկե ժամանակ առ ժամանակ տեղ ուներ Հայաստանը՝ այստեղ եղած նկարահանումների նաև հիշողությունների բերումով: Քիմ Քարդաշյանին երեք տարի անց Հայաստան բերեց ՏՏ համաշխարհային կոնգրեսը, որը 2018 թվականին անցկացվում էր Հայաստանում: Քիմի այցը դարձյալ առաջացրեց մեծ հետաքրքրություն, նա կոնգրեսի հիմնական բանախոսներից մեկն էր, այցից հետո որոշակիորեն շրջանառվեց տեղեկություն, թե նա մտադիր է Հայաստանում իրականացնել բիզնես ծրագիր, և, պարզ չէ, թե ինչ եղավ այդ ամենը: Քիմ Քարդաշյանի մասշտաբի աստղային հայրենակից ունեն ոչ բոլոր ժողովուրդները: Որքան էլ անշուշտ կարող են տարբեր լինել նրա ոլորտային գործունեության վերաբերյալ գնահատականները, Քիմը մեգաաստղ է իր տասնյակ միլիոնավոր հետևորդներով, մեգաաստղ, որն իր գործունեությունը կառուցել է իր աշխատանքով, իսկ աշխարհում աշխատանքը գնահատվում է անկախ ոլորտային «նկարագրություններից», որովհետև աշխատանքը արժեք է: Եվ այդ համատեքստում, պետք է արձանագրել, որ Հայաստանը չկարողացավ որևէ «աշխատանքային արժեք» ստանալ մեգաաստղ հայրենակցուհու հայաստանյան այցերից, որն ի դեպ որևէ կերպ չի զլացել և զլանում իր էթնիկ նույնականացման հարցում հայկականությունը ճանաչելու առումով:
Առաջին հայացքից, թեման որևէ կերպ կարևոր չէ բազմաթիվ լրջագույն մարտահրավերների առաջ կանգնած Հայաստանի ու հայության առաջ: Բայց հենց այդ մարտահրավերներն են նաև պահանջում համաշխարհային հայկական ռեսուրսի առավելագույն արդյունավետ մոբիլիզացիա, որը չի կարող տեղի ունենալ միայն քաղաքական կամ ռազմական բաղադրիչներով: Այդ մոբիլիզացիան պետք է տեղի ունենա նաև հասարակական հարաբերությունների այլ, ամենատարբեր դաշտերում: Եվ այստեղ չկապիտալիզացնել այն ռեսուրսը, որ ունենք ի դեմս մեգաաստղի, անշուշտ որևէ կերպ վճռորոշ կամ առավել ևս բախտորոշ բացթողում չէ, սակայն բավականին խոսուն բացթողում է: Հայաստանում չգտնվեց գաղափար, նախագիծ, որը «կմնար» Քիմի այցից կամ այցերից հետո և կլիներ աշխատող, կստեղծեր որոշակի աշխատանքային արժեք, կդառնար հասարակական կենսագործունեության ինքնատիպ «ինդուստրիալ» դրսևորում, լինելով այդպիսով համահայկական ներուժի բազմաշերտ և բազմաբնույթ հավաքականություն ապահովելու օրինակ: Այդ հավաքականության առավելագույն էֆեկտիվ աստիճանի հասնելու տեսանկյունից այդ օրինակը կլիներ հնարավորություն նաև խնդիրը դուրս բերել հայրենասիրական պաթետիկ ճառասացության շրջանակից: Առավել ևս, որ Հայաստան-Սփյուռք փոխհարաբերության և կապի լայն խնդիրը ունի համաշխարհային տեխնոլոգիական ու հասարակագիտական տրանսֆորմացիաներին ներդաշնակեցվելու և ժամանակակից տրենդները համահունչ կերպով ներառելու խնդիր: Քիմն այստեղ ամենևին միակը չէ: Կա երիտասարդական մեծ ներուժ կենսագործունեության այլ բնագավառներում, ոչ պակաս հայտնի կամ նվազ հայտնի տարբեր մասնագետների, հաջողակ պատմության կրողների տեսքով: Ներուժ, որն ինքը ամենևին ավելորդ պաթոսի կրող չէ, շատ պրագմատիկ է, առարկայորեն մտածող, չափող, և իր այդ «ոչ ավանդական» հատկանիշներով հանդերձ ունի Հայաստանի պետական խնդիրների շուրջ կապիտալացման անհրաժեշտություն:
1in.am